Gedichten. Deel 2
(1728)–H.K. PootTer Bruiloft van den heere Pieter Vermaten en jongkvrouwe Emmerentia Buis.
Hoewel de winter fel en driest
Ons nadert op dit pas,
En 't wout zyn groene blaên verliest,
En 't velt zyn weligh gras,
De min blyft groeien, ja houdt stant
Onwrikbaer, na als voor,
Gelyk een zuil van diamant
In eenigh tempelkoor.
| |
[p. 245]origineel
| |
Dioon acht in haer ryxgebiet
En drokken wereltbou
Het wentelen der tyden niet
Noch zomergloet noch kou.
Haer hof steunt zoo op styl en bint
Dat, met verwoet geschal,
Geen Traciaensche noordewint
Het oit doen schudden zal.
Men ziet haer magt met eer gekroont,
Het zy de Leeu ons blaekt,
Het zy de Bok zyn horens toont,
En sneeu en hagel braekt.
't Ontbreekt noit aen een' bruiloftsgalm.
Wat gelt hier 't jaersaizoen?
De mirten en de maegdepalm
Staen eeuwigh fris en groen.
Beschou VERMATEN aen de zy
Van EMMERENTIA,
En zeg dan, of myn rymery
Verkeerde toonen sla.
Zy pronken met een' loverwrong
In 't midden van de vreugt.
Hoe liefelyk voegt jong by jong,
En zedigheit by deugt!
| |
[p. 246]origineel
| |
Wat magh hy roemen, heusch en wys,
Die zulk een schoone maegt
En vriendelyken minneprys
Door kuisch gevlei bejaegt!
O aengenaeme liefdebant,
O vreugt voor brave liên,
Hoe wenschlyk is het ziel en hant
Aldus vereent te zien!
De midnacht slaept en 't straetgedruis:
Men hoort schier niets dat klinkt
Behalve 't vrolyk bruiloftshuis
't Geen zoo gulhartigh zingt.
Ja zing, en spreek nu vreugdetael,
Het magh 'er wel op staen,
En laet de Rynsche nektarschael
Vry rustigh ommegaen.
Laet Y en Amstel, in het breê,
Dees blyschap, waert te voên,
Vertellen aen de Zuiderzee
En Noortsche pekelvloên.
Zoo waerlyk toon zich Hermes kruin
En hant hier nimmer gram:
Zoo waerlyk hou de goê Fortuin
Haer' zetel t' Amsterdam.
| |
[p. 247]origineel
| |
En gy, o Paer, verlustigh u
Daer Venus vreugt u noodt,
En noem het eenzaem leven nu
Een levendige doot.
Denk nimmer naer den staet te rug
Der vryheit, slaefsch belaên.
Uw stam vondt ook de huwlyxbrug,
En is u voorgegaen.
Houdt d' eenzaemheit ons bly en ryk
En altyt wel te vreên?
Daertoe zegt Poot wel degelyk
En onbewimpelt, neen.
Holp my Kupido, daer ik quyn,
Om 't geen myn wensch ontbeert,
'k Gaf myn geluk niet graeg voor 't zyn
Die 't Spaensche ryk regeert.
Maer gy, o Bruidegom en Bruit,
Belacht dees tael misschien:
Nochtans dat zuchtje most 'er uit.
Wie kan de min gebiên?
Leeft gy voorspoedigh, mint en streelt,
En ziet, lang eer gy scheit,
Uw kroost met Vaders geest bedeelt
En Moeders aerdigheit.
|
|