Gedichten. Deel 2
(1728)–H.K. Poot[p. 226]origineel
| |
Lenteloof, ter Bruiloft van den heere Frans Verryn en mejoffrouwe Klementia van den Ende.
O Wellekome Lentedagen,
Ziet hoe gy 't al in vreugde leidt,
En riekt met gunst en welbehagen
Den wierook onzer dankbaerheit.
Gy doet den gryzen winter vluchten,
En keert den gloênden zomerbrant.
Uw zegen zweeft met zoete luchten
Door hof en beemt en akkerlant.
Als gy u t' onswaert aen komt spoeden
Verlaet de storm 't herlevend wout;
De zilvre Thetis stilt het woeden
Der blaeuwe baren langs het zout;
| |
[p. 227]origineel
| |
Sefyr vliegt aen op d' eerste geuren
Der nieuwe bloemen in het velt,
En Filomeel begint te treuren
Dat ons het hart van weelde zwelt:
De groene rant der koele vlieten
Voelt weêr der Nimfen blyden dans,
Daer tusschen loof en smalle rieten
De Saters loeren op hun kans.
Menalkas, heet van zoeten yver,
Heft een Arkadisch veltliedt aen,
En noodt van ver den ossedryver
Ter schaduw van de lindeblaên.
Men ziet op nieu de zwarte schepen
Laveeren langs d' ontdooide vloên.
Wiens dicht heeft oit naer eisch begrepen
De zaligheit van 't Lentsaizoen?
Beschout men voorts de minnevieren
Die gy, o gulde Dagen, stookt,
Zoo moet men uw bedryf laurieren
Terwyl vrou Venus outer smookt.
Uw zon, die met een bruiloftshulsel
Door Ram en Stier en Tweeling rydt,
Schiet stralen, door wier fyn verguldsel
De liefde gloeit die 't hart verblyt.
| |
[p. 228]origineel
| |
Ai hoort het minziek luchtgeschater,
En ziet hoe d' aerde blaekt van min.
Gy queekt ook in het kille water
Den gloet van Pafos Koningin.
Men zegt, dat in uw zonneschynen
Kupido zyne jagt begon,
Toen hy waranden en woestynen
Eerst met zyn nieu geschut verwon.
Wil Hymen zich op 't schoonste sieren,
Hy plukt uw groen in 't luchtigh ruim:
Ja Venus rees door uw bestieren
Met natte vlechten uit het schuim.
O wellekome Lentedagen,
Ziet hoe gy 't al in vreugde leidt,
En riekt met gunst en welbehagen
Den wierook onzer dankbaerheit;
En gunt ge ons nogh meer zaligheden,
Zoo dekt met lovren, zacht en kuisch,
De straet waerlangs een maegt zal treden
Van 't echtaltaer naer 't bruiloftshuis.
Stroit mirteblaên en maegdepalmen
En roozegeuren op het padt.
En gy, o Muzen, eert met galmen
Kupidoos vier in Gysberts Stadt.
| |
[p. 229]origineel
| |
Te weten, 't zal VERRYN gelukken,
In 't huwen met KLEMENTIA,
Een vrolyke Aemstelbloem te plukken,
Tot ieders vreugt en niemants schâ.
Die Schoone kost zyn' boezem wonden
Door zwier en zedigheit en deugt,
Met Cypris riem byeen gebonden,
In 't prilste bloeien van de jeugt.
Wat spilde men al minneklagten
Eer 't maegdehart zich buigen liet!
Die diamanten wil verzachten
Hoeft kunst, en spoeit zoo vaerdigh niet.
Ten lesten wert de tyt geboren
Die zynen troost te baren had.
O jongkheit, acht geen vlyt verloren
Als gy naer bruiloftskransen vat.
Hier blykt ons, wat de ronde kringen
Der jaren geven aen de min.
De schoone fierheit liet zich dwingen
Door fiere deugt, oprecht van zin.
Hoe stelt de Kunst haer gulde luiten,
Terwyl de Min het bruitsbedt spreit
Waerop VERRYN in 't endt zal sluiten
De zy der GOEDERTIERENHEIT*!
| |
[p. 230]origineel
| |
Myn cyter pryst deez' bruiloftshandel,
Die streelt ons met den naem der Bruit,
Gelyk des Bruigoms brave wandel
Ons billyk hoopen nergens stuit.
Myn cyter pryst dit echtvergâren.
Hoe dartelt myn onnoozle kunst!
Och! bragten eens myn blyde snaren
Haer' meester zelf in Hymens gunst.
O reine Venus, vul 't begeren
Van 't Paer dat u zyn' boezem wydt,
En door de min mogt triomferen,
In 't hartje van den Lentetyt.
Geef, dat het na dees bruiloftsviering
Zyn wezen in een' zoon beschout
Eer Progne weér aen muur en vliering
Haer leeme nesten hecht en bouwt.
En gy, die 't gulden juk zult dragen,
Vermaekt uw hart in kuischen lust;
Laet u myn lentezang behagen,
En leeft in ongestoorde rust.
Getrout den XI van Grasmaent, 1723. |
|