|
| |
| |
| |
Het Huwlyk van den heere Willem van Karnebeek en mejoffrouwe Kornelia van den Berg.
Hoe aerdigh zagh de nieuwe zon
Den wentelenden aerdbol pronken
Toen 's werelts leven eerst begon,
Met een geboortegaef beschonken
Van majesteit en glans en zwier
En kunst en kracht en hemelvier!
't Gebloemt, als uit de lucht geregent,
't Geboomt, door 't Albestier geplant,
Wert met een' frisschen dau gezegent
Als van gesmolten diamant.
Natuur stont noit in beter orden
Dan in 't aeloude wereltworden.
| |
| |
Thans boude d' Almagt, tot haer' lof,
In Oostlants aengenaemste streeken,
Dien wonderbaren Vreugdehof,
Doorvloeit van levendige beeken:
Daer zat de gulle blyschap toen
Op eenen troon van eeuwigh groen.
Het westen zont beleefde winden
In roozeblaên en lachend kruit.
Het amber droop van eik en linden;
De schommelende takken zongen,
Waerdoor de blyde vogels sprongen.
Van wyn en honigh zwol de vliet.
De zachte slaep en stille vrede
Verschrikten voor den oorlogh niet.
De deugt bragt nogh den nyt niet mede.
Ik wenschte, kost het maer geschiên,
Die goude dagen weêr te zien.
Zoo stichtte Godt een' blyden hemel
Van lusten voor het eerste paer,
Terwyl het vriendelyk gewemel
Der beesten, met een heusch gebaer,
Heer Adams bruiloft in quam wyden.
O hemelsch lot! o ryke tyden!
| |
| |
Den reinen wellust zagh men daer
Ter feest gaen met de kuische liefde.
Geen schepsel wert 'er druk gewaer
Of kommer die den boezem griefde.
Noit toonde d' aerde grooter blyk
Der zaligheit van 't hemelryk.
Dees milde boomgaert van volmaektheit
Omringde 't paer dat, versch bezielt,
Hier met zyn overschoone naektheit
't Gezigt der englen bezigh hielt,
En zwom in onverbode weelde
Die tien vereende zinnen streelde.
Hoe wert door d' Oppermajesteit
Hun min geprest langs dreef en stroomen
Naer 't bed waerin d' ontelbaerheit
Der menschen school, nogh voort te komen!
Hoe dartel queekten plant en dier
De vlammen van hun liefdevier!
Men denk, o Adam, hoe gy praelde
Met uwe ribbe, schoon herbouwt,
Die Godt u dicht by 't hart onthaelde
Opdat gy trou beminnen zoudt.
Men denk, hoe gy uw' tyt besteedde
In liefdekryg en bruiloftsvrede.
| |
| |
Maer wat beduit hier 't paradys
En d' overvloet van alle dingen?
Wat anders, dan dat Godt met prys
En heil en vreugt alle echtelingen
Zoo lang zy rechte wegen gaen?
Voorwaer, de Godtheit, die by allen
Geëert moet worden op haer' troon,
Laet zich het huwen wel gevallen,
Het geen ze trouwens heeft geboôn.
Wast en vermeert, zyn haere woorden
Die Adam en zyn Eva hoorden.
Dus daelde d' eerste huwlyxbant
Van 's hemels hoogen trans op d' aerde.
Dus wert het menschdom voortgeplant
Dat na dien tyt geduurigh paerde,
En in zyn wezen bleef behoedt,
Ten trots van yzer, vier en vloet.
Gelyk een beuk die, onder 't zwelgen
Van vochten, uit een plant ontstaet,
En eindlyk met zyn brede telgen
Geheele plekken wouts beslaet,
Dus wies de trou, naer 's werelts wenschen,
En met de trou 't geslacht der menschen.
| |
| |
Maer laet ons nu met reuzeschreên
De deizende eeuwen overstappen,
En zien hoe d' echt in al zyn leên
Zyn' aert nogh houdt en eigenschappen.
Verheugde Dichtkunst, eer met my
De bruiloftsfeest aen 't magtigh Y.
Daer wandelt Karnebeek blymoedigh
Met van den Bergs Kornelia,
Die zyne liefde maekt voorspoedigh
Door 't slaken van 't gevleugeld Ja,
't Geen hy met kussen 't spoor most weeren
Opdat het niet te rug zou keeren.
O schoone Bruit, die eêl van hart,
Met blank en blos, zoo waert gekoozen,
Het sneeu van Libans hoogte tart,
En Sarons liefelyke roozen,
Aenvaert den trouring wel te vreên,
En staek het maegdelyk geween.
Gy kent des Bruîgoms eerbaer minnen,
En morgen zult gy met een' lach
Herdenken 't geen het weligh linnen
Den bruiloftsrei niet zeggen magh.
Het een- helaes! het eenzaem leven,
Wat nut os blyschap kan het geven?
| |
| |
En gy, o waerde Bruidegom,
Ten tweedenmael door min verwonnen,
Tre vry in 't huwlyxheiligdom,
En laet de zoete tweelingzonnen
Van uwe Bruit, in vreugt en pyn,
De spiegels uwer liefde zyn.
Dat u de zegen overstroome
Van Kanaes grooten Bruiloftsgast.
Dat u 't geluk staêg wellekome.
Maer d' uchtent heeft my schier verrast.
Omhels de Schoonheit die u streelde.
't Lot hindert noit genote weelde.
|
|
Auteursrechtvrij