Gedichten. Deel 2

Bruiloftzang voor den heer Jan Buis Egbertszoon en mejoffer Katharina van Veen.

Wie tegens d' oude wet
Der Liefde zich verzet,
Bezwykt in 't ydel poogen,
En mydt vergeefs de minneval,
Getroffen van twee lonkende oogen.
De Liefde dwingt het al.

[p. 223]^origineel

 

Kupido vondt het hart

 

Van EGBERTSZOON verwart

 

In koopmanschap en zorgen,

 

Dies wraekte hy Merkuurs bewint,

 

Die tot den avont, van den morgen,

 

Aen moeite 't Y verbint.

 

Hy sprak: zou eb en vloet

 

Van Beurs en Bank myn' gloet

 

In d' Aemsteljeugt verdooven?

 

O neen: ik ken myn groote magt,

 

Zoo lang geëert van 't hof daer boven

 

En 't sterfelyk geslacht.

 

Jupyn verkeert in gout,

 

Of voert Euroop door 't zout,

 

Of schuilt in zwaeneveêren.

 

Hoe kromp Apolloos hartelust

 

Toen hy zyn Dafne most ontbeeren

 

Wiens blaên zyn liefde kust!

 

De vaekerige Maen

 

Ziet Latmos heuvel aen,

 

Getuige van haer minnen.

 

Omfales oog verwint de knods

 

Van Herkules, en leert hem spinnen

 

Die pal stont als een rots.

[p. 224]^origineel

 

Myn moeder Citheré

 

Maekt Mavors hart gedwee,

 

En voedt zyn minnestuipen.

 

Zy doet, wanneer ze vrolyk lonkt,

 

Den degen uit zyn handen druipen,

 

Door minnegloet ontvonkt.

 

Dees boog is vierens waert;

 

Hy temt den wiltsten aert

 

Der huilende woestynen.

 

De Hemeltweeling zent my af

 

Als Febus rossen met robynen

 

Hem kroonen, in hunn' draf.

 

Ja schoon de wintertyt

 

Het weligh groen verbyt,

 

Hy smoort geen liefdevieren.

 

Geen Boreas verwrikt den stant

 

Van myne ontrolde veltbanieren,

 

Voor d' eeuwigheên geplant.

 

Hy zweeg, en trok terwyl

 

Een' scherpgeslepen pyl

 

Uit zyn' vergulden koker;

 

Hiermê wert Buis in 't hart gewont

 

Dien flux de wakkre vlammestoker

 

Naer Katharina zont.

[p. 225]^origineel

 

Daer zocht men d' overhant

 

In storm en tegenstant;

 

Men dorst geen kans verzuimen.

 

In 't ende mosten steen en ys

 

Den overschoonen boezem ruimen:

 

De minnaer streek den prys.

 

Nu tre, o Bruidegom,

 

In Hymens heiligdom;

 

Uw Bruit toont milder lonken.

 

Zoo waerlyk moete uw beider stam

 

Met keur van nieuwe telgen pronken

 

Tot roem van Amsterdam.

Getrout den XVI van Wintermaent MDCCXXI.