|
| |
| |
| |
Ten hoogtyde van den weledelen heere Mr. Dankert van Assendelft, postmeester in 's Gravenhage, en de weledele jongkvrouwe Antonia van Steelant.
De gryze wet van 't bloeiend ryk der min,
Geschreven door d' Idalische godin,
Verduurt den tyt, en blyft zich in den zin
Voer Pallas helm, en sluit hem met verstant,
En Mavors schilt, gesmeet uit diamant,
Kupido treft het brein en ingewant
Alcides kracht stont pal gelyk een rots,
Van leeuwehuit verzien en oliknods,
Maer boog zich voor den boog des liefdegodts
| |
| |
Vrou Venus krygt, in 's werelts brede plek,
Haer' zyden voet al 't schepsel op den nek.
Het onderscheit der kunnen voelt gebrek,
Neem, medemensch, die schort van vygeblaên,
Sprak Grootmoêr, wech. al is hier veel misdaen;
Ons minnen moet nochtans niet heenegaen
De mont kreeg schult door een' verkeerden wil;
Maer zou onze echt verquynen, koudt en stil,
Zoo viel de bol der werelt en zyn spil
Zie daer, de liefde is out, en groot van kracht.
Door haer bestaet het menschelyk geslacht
En al 't gediert; ja hout noch steen veracht
Hoe minzaem lonkt de hemel zyne bruit
Het aerdryk, toe! hoe leven blaên en kruit
In bosch en beemt, als 't voorjaer Venus spruit
Om 't hooft laet zwieren!
O ASSENDELFT, o schoone ANTONIA,
Gy wandelt het Heelal in liefde na,
En pronkt met mirt, den boeter van de schâ
| |
| |
Ons toont, en doet beweenen, waer zyn bladt
Te dootsch en droef, den drempelstyl omvat,
En 't graf bedekt. gy wraekt het zot geprat
Uw jeugt erkent en viert met heusch bescheit
Natuur en min, en ziet u toegeleit
Een juichend lot van ryke zaligheit
Veel heils! ik vinde in ons noit schooner stant
Dan als een man en vrou hun rechterhant
Elkander tot een eeuwigh liefdepant
Zulx staet voorwaer zoo schoon en liefelyk,
Dat ik daerdoor schier in myn' zang bezwyk.
Het toont een schets van 't vreedzaem hemelryk,
Te weten, toen de Hof voor d' eerste Twee
Gesloten wiert, met al zyn heil en vrê,
Ging evenwel de trouvreugt met hun mê,
Die lieve lust verzelle, o vrolyk Paer,
Uw echtverbont, en binde jaer aen jaer.
Uw troumin weege als op een' evenaer
| |
| |
Maek, dat een zoon of dochter ons verblyt
Eer Ceres weêr het goutgeel koren snyt:
Maek dat myn kunst uw kroost word toegewydt
| |
Zang ter zelve bruiloft.
In 't Oosten, daer de dagtoorts blinkt
Terwyl de nacht in 't westen zinkt,
Ontmoet men goutrivieren.
De Ganges stroomt 'er, onverminkt
Men vint 'er op een ruime plaets
't Robynen huis des dageraets,
En altyt kruit en bloemen.
Natuur verschaft aldaer meer baets
Dan ik in 't kort kan noemen.
De zee geeft parels in dat lant:
Het glinstert 'er van diamant
En gout en andre schatten.
Waer kan Neptuin oit ryker strant
| |
| |
Maer van al 't beste dat daer groeit
En bloeit en broeit en overvloeit
Quam noit in Batoos dalen
Iet dat in prys, hoe schoon het gloeit,
By een puikmaegt kan halen.
Uit dat gewest, Heer Bruidegom,
Quam uwe Bruit, hier wellekom,
Met al uw blyschap varen,
Niet onbeloert van 't godendom
Waerdeer haer boven 't fynste gout.
Uw liefde duure, noit verkoudt.
Wy voegen zang by spelen.
Het meer wort nogh met winst gebouwt,
Getrout den V van Herfstmaent MDCCXXIV.
|
|
Auteursrechtvrij