Gedichten. Deel 2

[p. 209]^origineel

Ten hoogtyde van den weledelen heere M^r. Dankert van Assendelft, postmeester in 's Gravenhage, en de weledele jongkvrouwe Antonia van Steelant.

De gryze wet van 't bloeiend ryk der min,

Geschreven door d' Idalische godin,

Verduurt den tyt, en blyft zich in den zin

Der jongkheit vesten.

Voer Pallas helm, en sluit hem met verstant,
En Mavors schilt, gesmeet uit diamant,
Kupido treft het brein en ingewant

Nochtans ten lesten.

Alcides kracht stont pal gelyk een rots,
Van leeuwehuit verzien en oliknods,
Maer boog zich voor den boog des liefdegodts

Gewilligh neder.

[p. 210]^origineel

 

Vrou Venus krygt, in 's werelts brede plek,

 

Haer' zyden voet al 't schepsel op den nek.

 

Het onderscheit der kunnen voelt gebrek,

 

En toont zich teder.

 

Neem, medemensch, die schort van vygeblaên,

 

Sprak Grootmoêr, wech. al is hier veel misdaen;

 

Ons minnen moet nochtans niet heenegaen

 

Op zwakke krukken.

 

De mont kreeg schult door een' verkeerden wil;

 

Maer zou onze echt verquynen, koudt en stil,

 

Zoo viel de bol der werelt en zyn spil

 

Wel haest in stukken.

 

Zie daer, de liefde is out, en groot van kracht.

 

Door haer bestaet het menschelyk geslacht

 

En al 't gediert; ja hout noch steen veracht

 

Haer veltbanieren.

 

Hoe minzaem lonkt de hemel zyne bruit

 

Het aerdryk, toe! hoe leven blaên en kruit

 

In bosch en beemt, als 't voorjaer Venus spruit

 

Om 't hooft laet zwieren!

 

O ASSENDELFT, o schoone ANTONIA,

 

Gy wandelt het Heelal in liefde na,

 

En pronkt met mirt, den boeter van de schâ

 

Die Ciparissus

[p. 211]^origineel

 

Ons toont, en doet beweenen, waer zyn bladt

 

Te dootsch en droef, den drempelstyl omvat,

 

En 't graf bedekt. gy wraekt het zot geprat

 

Van een' Narcissus.

 

Uw jeugt erkent en viert met heusch bescheit

 

Natuur en min, en ziet u toegeleit

 

Een juichend lot van ryke zaligheit

 

In 't vlugtigh leven.

 

Veel heils! ik vinde in ons noit schooner stant

 

Dan als een man en vrou hun rechterhant

 

Elkander tot een eeuwigh liefdepant

 

Blymoedigh geven.

 

Zulx staet voorwaer zoo schoon en liefelyk,

 

Dat ik daerdoor schier in myn' zang bezwyk.

 

Het toont een schets van 't vreedzaem hemelryk,

 

Vol vreugt en zoetheit.

 

Te weten, toen de Hof voor d' eerste Twee

 

Gesloten wiert, met al zyn heil en vrê,

 

Ging evenwel de trouvreugt met hun mê,

 

Door 's Hemels goetheit.

 

Die lieve lust verzelle, o vrolyk Paer,

 

Uw echtverbont, en binde jaer aen jaer.

 

Uw troumin weege als op een' evenaer

 

Hier kryg en rusten.

[p. 212]^origineel

 

Maek, dat een zoon of dochter ons verblyt

 

Eer Ceres weêr het goutgeel koren snyt:

 

Maek dat myn kunst uw kroost word toegewydt

 

Met nieuwe lusten.

Zang ter zelve bruiloft.

I.
In 't Oosten, daer de dagtoorts blinkt

Terwyl de nacht in 't westen zinkt,

Ontmoet men goutrivieren.
De Ganges stroomt 'er, onverminkt
In zyne kromme zwieren.

II.

Men vint 'er op een ruime plaets

't Robynen huis des dageraets,
En altyt kruit en bloemen.
Natuur verschaft aldaer meer baets
Dan ik in 't kort kan noemen.

III.

De zee geeft parels in dat lant:

Het glinstert 'er van diamant
En gout en andre schatten.
Waer kan Neptuin oit ryker strant
Met zynen arm omvatten?

[p. 213]^origineel

 

IV.

 

Maer van al 't beste dat daer groeit

 

En bloeit en broeit en overvloeit

 

Quam noit in Batoos dalen

 

Iet dat in prys, hoe schoon het gloeit,

 

By een puikmaegt kan halen.

 

 

 

V.

 

Uit dat gewest, Heer Bruidegom,

 

Quam uwe Bruit, hier wellekom,

 

Met al uw blyschap varen,

 

Niet onbeloert van 't godendom

 

Der groene pekelbaren.

 

 

 

VI.

 

Waerdeer haer boven 't fynste gout.

 

Uw liefde duure, noit verkoudt.

 

Wy voegen zang by spelen.

 

Het meer wort nogh met winst gebouwt,

 

En levert echtjuweelen.

Getrout den V van Herfstmaent MDCCXXIV.