|
| |
| |
| |
Ter Bruiloft van den heere Joan van Loon en mejoffrouwe Katharina Hoogtwout.
Venus star heeft korts geblonken
Met een' ongemeenen glans.
Haere goude flonkervonken
Vulden 's hemels ruimen trans.
In de Schie en haere laenen,
By het schynen van de zon,
Zongen musschen, duiven, zwaenen,
Dat het Alkmaer hooren kon.
Men vertelt, dat eikeboomen
Lest in mirt en roozelaer
Zyn verandert langs de stroomen,
In den aftogt van het jaer.
't Zy hoe 't wil; de Hemelschalen
('k Merk het, overbly te moê)
| |
| |
Wegen uit de hoogste zalen
Iemant thans veel zegen toe.
Maer wie zal den prys ontfangen
Dien het voorspook gunstigh spelt?
'k Zie om hoog een bruiloft hangen,
Doch men twyfelt wien ze gelt.
Erato, verschyn den dichter,
En ontdek het schuilend lot:
Laet hem langer ook geen zwichter
Voor Apolloos kunstgebodt.
Leer hem prille bladers stroien
En doe nu het ys ontdoien
Van zyn al te koude tael.
Buigt u; 'k zie ze nederstygen
'k Voel myn harsens kennis krygen
Van den zang dien ik begon.
't Is van Loon die, wel bejegent
In Noorthollants milde wyk,
Door den Hemel wort gezegent
Met een heilzaem huwelyk.
't Is de zoon des braven Vaders,
Die zich voor de waerheit queet,
| |
| |
En met eerlyk bloet in d' aders,
Stil en vreedzaem overleet.
't Is de broeder van den Schryver
Die het gansche Nederlant
Ons doet kennen door zyn' yver,
Juist in wezen, zwaei en stant.
D' Oppermagt had 's Bruigoms wandel
Nu al lang met vreugt gezien,
En bepaelt, zyn' vroomen handel
Eene noodhulp aen te biên;
Eene noodhulp die de baeren
Met hem bly zou overvaren,
Eensgezint in zoet en zuur.
Doch hoe zal hy daer toe komen?
Hier gelt moedt en kuisch beleit.
Trojes wal wert ingenomen,
Maer door kunst en dapperheit.
't Lot doet schoone fruiten rypen,
Hier, en in den bruiloftshof;
Doch men dient 'er naer te grypen
Of ontbeert de vreugdestof.
Cypris had in Alkmaers vesten,
Onder 't zoete jofferdom,
| |
| |
Voor zyn min een maegt ten besten,
Heusch van tael, geschikt van zeden,
Bly van oogen, zacht van aert,
Wys van zinnen, schoon van leden,
En mitsdien zyn liefde waert.
Want de Faem met witte vlerken,
Die voor 't waere vlytigh pleit,
Heeft dit onlangs, klaer te merken,
Maer wie is zy, die we meenen,
En nu vrolyk prykt als Bruit?
Katharyn, door heil bescheenen,
Hoogtwouts onbesproke spruit.
Toen de minnaer was vertogen
Uit het out en prinslyk Delft,
Zondt hem Kenmerlant voor d' oogen
Dees zyn Bruit en wederhelft.
Zy ging uit met haer gespelen
En de Bruigom hoorde 't queelen
Langs Westvrieslants ryke klei.
Die hem toen eens had zien staren
Op dat vriendelyk gezigt,
| |
| |
En zyn oogen staen verklaren
Feestgenoten, viert myn zingen:
Kust malkander vry in 't ront.
By de vreugt der trouwelingen
Groeit zoo menigh trouverbont.
Loon verkreeg zyn' loon en wenschen;
't Gulden Jawoort troostte hem.
Hoopt en bouwt, verliefde menschen,
Op zoo aengenaem een stem.
't Gout des trourings gle met eenen
Stil van deze hant aen die.
Iö! 't zuchten is verdwenen:
Alkmaer kust de frissche Schie.
Want daer Deugt en Vroomheit paren
Spreek ik voor een gansche stadt.
Jonge, breng my loof en blâren,
Van den koelen dau nogh nat.
En gy Twee, aeneen gestrengelt,
Toont ons, hoe uw beider bloet
Door malkander wert gemengelt,
Met een gansch verlieft gemoet.
Doet ons uwen aert bespeuren
In uw telgen, frisch van jeugt,
| |
| |
En getekent met de kleuren
Van uw stammen, en hun deugt.
Laet ook elk de droefheit schuwen:
't Wout verkeert in suikerriet.
Drinkt op 't welzyn van dit huwen,
En vergeet den dichter niet.
Gehuwlykt te Alkmaer den XXVI van Herfstmaent MDCCXXIV.
|
|
Auteursrechtvrij