Gedichten. Deel 2

[p. 205]

Aen den heer Abraham des Amorie, op zyn Huwlyk met jongkvrouwe Klementia Slecht.

Nogh speelt de tyt, beneên de zonnekringen,

D' aeloude rol der beurtverwisselingen,

Daer lust en last hem volgen ten tooneel.
Hier juicht de vreugt, terwyl de droefheit ginder
In aentogt is: maer, o Fortuin! hoe veel,
Hoe byster veel verschillen heil en hinder!

Hoe kenbaer is het wigtigh onderscheit,

Van zoet en zuur, en rou en lieflykheit
En bruilostsgalm en droeve lykmisbaren!
Ik bou myn dicht hier op geen' lossen waen.
Myn jongkheit zyn wel zaeken wedervaren
Die juist zoo klaer niet op ons voorhooft staen.

Doch schoon men hier al meest met snelle schreden

De baenen kort in druk en tegenheden,
Het staelen lot is zoo weêrbarstigh niet,

[p. 206]

 

De wederspoet duurt nimmer zoo gestadigh,

 

Dat ons geheel geen blyschap overschiet;

 

Daer is 't geluk te mildt toe en weldadigh.

 

De kille vorst vergeet zyn fel gebiedt

 

Als hy 't gelaet der zoete lente ziet,

 

Den lieven lust van velden, vee en volken.

 

Zie hoe de zon met goude stralen prykt

 

Als d' oostewint de zwarte regenwolken

 

Van 't aengezigt des schoonen hemels strykt.

 

Hy, die des nachts zich voelt door rou vermoeien,

 

Zal licht met vreugt den dageraet zien gloeien

 

Van vermiljoen, robynen en saffraen.

 

't Zy vroeg of laet, 't ryk heillot troost de braven.

 

De dorenrank queekt malsche rozeblaên.

 

De blyde mirt groeit dikwyls uit de graven.

 

DES AMORIE, de liefelyke Min

 

Voerde u voor deez' ten gulden tempel in,

 

Daer Venus op 't altaer wort aengebeden.

 

Dan 't noodlot brak de banden van uw' echt.

 

Zoo viel de kroes der scherpste bitterheden

 

Uw ziel ten deel, aen diepen rou gehecht.

 

De Mingodin, met uwen druk bewogen,

 

Verliet het blaeu der steile hemelbogen,

 

En quam op 't ront dat lang haer glori zong.

[p. 207]

 

Men denk hoe zich uw quynend hart onstelde

 

Van vreugt, toen haer onsterfelyke tong

 

U 't hemelsch lot van dezen troudagh spelde.

 

Staek, sprak ze, toch deze ydle klagten vry,

 

En vest uw hoop op myne aertsheerschappy.

 

't Geen Atrops schent kan Ericina boeten.

 

Beschou my eens: gy kende my voorheen.

 

Uw liefde zal een heusche maegt ontmoeten

 

Wiens wezen uit myn aenzigt schynt gesneên.

 

Volg mynen tredt tot daer de frissche stroomen

 

Der blanke Maes hun krongkelende zoomen

 

Bekabbelen, en kruit en klaver voên.

 

Maer spoei u rasch, of 't wort misschien te spade.

 

Ik zal voor u de zaelen opendoen,

 

En d' armen van die jeugdige Genade.

 

Myn schepter zal haer' wil en fieren zin

 

Zoo buigen, dat haer zoete wedermin

 

Uit Rotterdam zal zweeven tot aen 't Sparen.

 

Hoe veel geluks staet een gewenschte dagh

 

Wel haest voor u en 't eenzaem bedt te baren!

 

Dan hoort men meer geen lyk- of mingeklagh.

 

Dan, o! dan zal myn goetheit gal en alsem

 

Veranderen in honigraet en balsem.

 

Schep moedt; de tyt en Hymen staen gereedt.

[p. 208]

 

Verdraeg een wyl het pynigend verlangen:

 

Gy zult, bevryt van tegenspoet en leet,

 

Uw huisjuweel en halsvriendin ontfangen.

 

Toen Venus nu met toegenegentheit

 

U had in 't huis der schoone maegt geleidt

 

Voer ze, als een pyl, door lucht en nevels heenen.

 

Maer op het zien van uw KLEMENTIA,

 

Wat dacht gy wel? myn leitsvrou, flux verdweenen,

 

Liet ons haer beelt en rechte wederga.

 

Kupido quam den maegdeboezem stoven

 

Met zuivren gloet: de fierheit wert verschoven:

 

Men zagh in 't kort den huwlyxbant gestrikt.

 

Hoe wentelt nu uw hart in zachte zyde!

 

Hoe minzaem wort uw flaeu gemoet verquikt!

 

Dus keert en went zich 't lot ten allen tyde.

 

Welaen, geniet de Schoone, die haer jeugt

 

En deugt en zwier verbint aen uwe deugt.

 

Wy wenschen u vervulling van uw wenschen.

 

Meng ondereen uw beider ziel en bloet;

 

Zoo groei het schaers getal der brave menschen.

 

Zoo bloei uw heil in voor- en tegenspoet.