|
| |
| |
| |
| |
| |
| |
| |
Bruiloftdichten.
Nachtgalm ten Huwlyke van den weledelen heere Mr. Nikolaes Kornelis Hasselaer en de weledele jongkvrouwe Anna Divera Kik.
Hier legt de straet met lachend groen beregent;
Hier ryst en praelt het juichend bruiloftshuis,
Dat, door de Min en Hymen mild gezegent,
Myn' zanglust wekt met voegzaem feestgedruis.
O Erato, help nu myn lier aen 't klinken.
Een kuisch gedicht kan niet onwelkom zyn,
Terwyl zoo schoon de goude starren blinken,
En 't zorgen wykt voor spel en bruiloftswyn.
Ons is bekent dat HASSELAER op heden
Zyne ANNA naer de zachte troukoets leidt,
| |
| |
Of rê den loon geniet der mingebeden
In Venus gunst en tegenwoordigheit.
Wy zagen zelf de troukarossen ryden,
Beschildert met d' erfwapens van dit Paer,
Wiens hoog geslacht in krygs- en vredetyden
Aertsvroomheit heeft gepleegt zoo menigh jaer.
Ook toonden der aenschouwren aengezigten
't Genoegen en de hoop, uit dezen echt
Geschept; daer 't puik der netste liefdedichten
Thans ziel van leent, en al zyn' geest aen hecht.
Wat bruiloftsdons heeft nevens dit te roemen?
Hier voeren Jong en Schoon al kroon en staf.
Een zomernacht laeft hier twee lentebloemen
Met zoeter dau dan immer d' uchtent gaf.
De huwlyxtoorts spreit overheldre stralen
(Een merk van heil) ter breede kamers uit,
Waerby in glans geene andre fakkels halen,
Gelyk geen vreugt by die van 't echtbesluit.
Ik hoor den toon der snaren, fix gespannen
Op min en trou, door druk noch leet gequelt.
Zoet jofferdom en rustige edelmannen,
Hoe zyt gy daer om 't jeugdigh hart gestelt?
Maer welk een lust magh 't lieve Paer verrukken,
Uit wiens geluk dees gulle blyschap spruit!
| |
| |
Dat weet nu van omhelzen, kussen, drukken
En anders niet. de minnezorg heeft uit.
Zulk een vermaek kon al de lucht verwarmen,
Die wit en bruin vol schoone wolken hing,
Toen Venus zelve Adonis viel in d' armen,
En hem met al haer Godlykheit omving.
Doch gy die licht uw hart mê voelt ontbranden
Van zoete min, of in 't verlieft gemoet
Op 't echtbanket begint te watertanden
En levent fruit, hoe help ik best uw spoet?
Gryp, my ter hulp, Kupido by de wieken,
O Zanggodin, en lever my een veêr,
Daer uit geplukt, opdat ik minnezieken
Naer 't voorbeelt van den Bruîgom minnen leer'.
Of breng me een schacht van Cypris wagenzwaenen,
Op 't netst versneên, om 't zoete jofferdom
Ten natredt des puikwandels aen te manen
Van d' eerbre Bruit omtrent haer' Bruidegom.
Want zeker, die 't gevry van dees Gelieven
Naer eisch beschreef, zou dienst doen aen het ryk
Des Minnegodts, en min en minnebrieven
Licht al wat veel verbetren, wyk op wyk.
Maer gy schynt doof, en laet my vruchtloos smeken.
My past ook minst zoo hoog een werk als dit.
| |
| |
Van deze stof zal wel een ander spreken,
Die niet vergeefs om zulke pennen bidt.
Dit echter kan ik hier niet wel verzwygen,
Dat HASSELAER alleen niet door 't gezigt,
Als meest gebeurt, maer ook in 't merg most krygen
Door 't kiesch gehoor den gulden minneschicht.
Het levendigh albast der maegdeleden,
Met vier en zwier bezielt en juist geschikt,
Verwint hem wel, maer teffens zeên en reden
En lofgerucht van die zyn min bemikt.
Ook moet ik ront en onbewimpelt melden,
Hoe door bedrogh de Bruit verwonnen is:
Want gaende zy door roos- en lelivelden,
Langs mirteblaên en weligh waterlis,
Daer zy de roos en leli ver beschaemde
Met blos en blank; zagh dit Kupido aen,
En wel bewust hoe hem te slecht betaemde,
Dat dus een maegt zyn magt bleef wederstaen,
Verkeert hy zich in een der schoonste bloemen,
Die zy, ocharm! onkundigh van dien trek,
Blymoedigh plukt, en hoog begint te roemen,
Voorts naeu beziet, maer feil ziet noch gebrek,
Hierop ook riekt, en frisch bevint en geurigh:
En dus kruipt haer de schalke Min in 't hart.
| |
| |
Daer stont men toen. o bloemen, koel en kleurigh,
Hoe raekt een bloem hier in een bloem verwart!
Nu boog ze alrê haer korts minschuwe zinnen
Tot HASSELAER, die haer oprecht bemint,
Maer byster traeg haer fierheit kon verwinnen.
Nu vordert hy in 't geen zyn min begint.
Nu luikt hy op uit al de mymeringen,
Die hem de min in ziel en harsens bragt;
Gelyk een plant, door 't vier der zomerkringen
Van 't zonnelicht verslenst, haer eedle kracht
Herneemt wanneer de regendruppels vallen.
Ten lesten hoort hy 't bly en gulden JA;
En zeker 't was genoeg, als gy in allen
's Verblydens baet gelykt by 's lydens schâ.
Doch gy, o Bruit, zult u dies niet beklagen.
Des Bruîgoms deugt en kennis zyn wel waert
Zoo schoon een' prys na 't stryden wech te dragen.
't Gaet recht daer deugt aen zwier van zeden paert.
Ook had voorheen dit Venus zoo besteken.
Dit stont lang vast in haer' geheimen raedt.
Men zegt, dat dees Gelieven langs de beeken
Ras beurt om beurt dus zongen op de maet:
Myn leven en blyschap begint,
| |
| |
Uw leven aen 't myne verbint;
Een plaets hebt gevonden, wiens ronden
My opengaen, zuiver van gloet, en met spoet:
Om wel te betalen dat gunstigh onthalen
't Geluk zy ons overal eindeloos by,
En eene belooning van 't kuische gevry.
Met my naer de bruiloft der uuren, die duuren,
Totdat ons in 't ende 't volschoon en lazuuren
Uitspansel des hemels ontfang.
Ja leeft in heil, weleedle Trougenooten,
Tot eer van uw doorluchtigh Staetsgeslacht
En 't heldenbloet waeruit gy zyt gesproten;
Zoo houde uw faem en onze vreugt haer kracht.
Wat baet den mensch voorouderlyke glori,
Indien hy sloft? betracht dan die van d' uw.
Uw stammen staen in Dicht en Lanthistori
Ten hemel toe vermaert, van outs en nu.
Mengt voorts gerust het edel bloet te zamen
Der HASSELAERS en KIKKEN, dus geëert.
| |
| |
Zoo moet de dagh uws heils den nacht beschamen
Van haet en nyt, verstomt en uitgeteert.
Laet kiel op kiel ook met dees trouvreugt varen
Aen 's werelts endt, en daer noit andre quam.
Ja strekt en geeft dus hechte stantpilaren
Van Nederlant en 't magtigh Amsterdam.
Getrout den 6 van Oogstmaent 1726.
|
|
Auteursrechtvrij
