Gedichten. Deel 2

Ter bruiloft van den E. heere M^r. David Radaeus, kiesheer te Middelburg, enz. en de E. jongkvrouwe Maria Suzanna Gerlagh.

Laet ons van de liefde zingen

Die de werelt onderschraegt,

En door zachte koesteringen

't Lyden uit den boezem jaegt.

Laet ons luit en cyter stellen;

Kuische Dichters, hier is stof;

Hier is licht iet goets te spellen

Voor het Zeeusche Statenhof.

[p. 196]

 

Na veel kommers en verlangen

 

Zal RADAEUS, rein van lust,

 

Zyn SUZANNA strax ontfangen,

 

Waerdigh van een' godt gekust.

 

O wat ryker hemelgaven

 

Schenkt zy hem met hant en zin!

 

Wie zou niet zyn ziel verslaven

 

Aen zoo schoon een minvriendin?

 

Schoon de Mei, die fiere pryker,

 

Roos en leli zoet ontsluit;

 

Roos en leli pronken ryker

 

Op de wangen van de Bruit.

 

Schoon de Mei al aen komt stryken

 

Met den schellen nachtegael;

 

Mei en nachtegael bezwyken

 

Voor MARIAES zwier en tael.

 

En die juistgeschape leden,

 

En die verschontlooke jeugt,

 

Hecht verknocht aen gulde zeden,

 

Queeken ongemeene vreugt,

 

Hebben 's Bruigoms hart verovert,

 

En zyn trouwe min ontvonkt.

 

Zoo wort d' eêlste deugt betovert

 

Als de schoonheit haer belonkt:

[p. 197]

 

Zoo wert, veer van wulpsche wennis,

 

Ook de Bruit tot min verwekt

 

Door des Bruigoms geest en kennis

 

Daer de Stadt haer nut uit trekt.

 

Hy, voorheen in druk gezeten

 

Op het graf der eerste trou,

 

Leert nu al zyn leet vergeten

 

Met den uitgedienden rou.

 

D' Indus wist voor twintigh jaren,

 

Door een milde zon bestraelt,

 

Hem een' parelschat te baren

 

Die nu aen zyn zyde praelt.

 

'k Durf wel lantgeluk verwachten

 

Daer men dus op goeden gront

 

't Kroost der deftige geslachten

 

Vast vereent door 't echtverbont.

 

Waer bescheide deugt voor dezen

 

Dus een kuische schoonheit won

 

Zagh men noit de poelen vrezen

 

Voor het huwen van de Zon.

 

Walchere, gezegent eilant,

 

Middelburg, der steên vorstin,

 

Sier uw vesten, streel uw weilant,

 

Dat hier alles blaek' van min.

[p. 198]

 

Gy moet ook door min bedyen.

 

Zonder min viel alles neêr.

 

Koestert uwe burgeryen

 

In de liefde, meer en meer.

 

En gy, eedle Trougenoten,

 

Dankt het hemelsch lotgeval

 

Dat de banden heeft gesloten

 

Daer uw vreugt in bloeien zal.

 

Slyt uw blyde levensdagen

 

In gerustheit zonder druk.

 

Nimmer doe de noodt u klagen

 

Over 't wankelbaer geluk.

 

Zet uw huizen vast door erven,

 

Daer de huwlyxledekant

 

U herleven doet en sterven

 

In een' aengenamen brant.

 

Godt, die in het oostersch Eden

 

Eerst de trou heeft ingestelt,

 

Will' uw harten samenkneden

 

Door een minnelyk gewelt.

 

Maer de maen is aen 't verdwynen,

 

D' uehtent dryft de starren heen,

 

't Licht begint alrê te schynen

 

Over al de Zeeusche steên,

 

't Bruitsbedt wacht, wy gaen ter zyden.

 

'k Wil den Staet geen heil benyden.

MDCCXXIII.