Gedichten. Deel 2
(1728)–H.K. Poot–
Auteursrechtvrij
[pagina 43]
| |
Of schaemt gy u in 't endt myn min;
En heb ik, balling van uw' zin,
Den groenen Helikon te myden?
O neen: ik ken uw' zoeten lonk,
Dien gy verdubbelt nu een vonk
Van gul geluk ons komt verblyden.
Voorwaer ik meende dat men Poot
Al lang gerekent had voor doot,
Zoo maelt men in verwarde kansen.
'k Zei dikwyls: nu 't geluk my haet
Kan ik in eene korenmaet
Wel ront met al myn vrienden dansen.
Want die uw waen als vrienden eert,
Zyn haters, als gy heil ontbeert.
Dus wykt de zwaluw 't winterkrimpen.
'k Noem hen een Echo, en dat sluit;
Zy zyn een lichaemloos geluit,
Slechts klaer met snoodt gevlei of schimpen.
Maer 't gaet hier anders. 't lot draeit goet.
Wy worden door een trou gemoet
Met onverwachte gunst bejegent.
Kalliope, nu ly geen frons
In 't aengezigt; wy vinden ons
Nogh niet vergeten, daer men zegent.
| |
[pagina 44]
| |
Mecenas Zwalmius, zie neêr;
Of kent gy deze hant niet meer,
Door 't lang verloop der korte tyden?
Z' is Poots; dat zal haer styl en tael
Doen blyken in dit kort verhael
Waerin we ons om uw deugt verblyden.
Gy hebt my (en dat zou myn ziel
Onthouden, schoon de hemel viel)
Met weldaên dikwyls overladen.
Gy gaeft: en had ik meer begeert,
Uw gulheit had my meer vereert.
Hoe kan de malsche gunst u raden!
Uw heuscheit weet wel, dat de prys
Des aerdschen rykdoms byster ryz',
Maer schenkt my echter eer en giften:
Dies zal ook uw roemwaerde naem
Lang klinken uit den mont der Faem,
En luister geven aen myn schriften.
Hoe heeft my uw gelukkigh huis
Geborgen tegens lastigh kruis,
Dat my bywylen drukt en teistert!
Hoe vrolyk schaftte uw ryke hof
My levendige vreugdestof,
Als 't lot myn' boezem had ontheistert!
| |
[pagina 45]
| |
En schoon haest elk naer hoogheit tracht,
Gy stelde uw out en eêl geslacht
Voor my niet zelden heusch ter zyde.
Ik weet dat gy geen' boer versmaet,
Indien hy oit met wys beraet
Zyn zucht en vlyt de deugden wydde.
Dat dies u 't juichend Hemelryk
Met zegen overstroom', gelyk
De milde Nyl zyn ryke zoomen.
Dat nimmer druk het heil belett'
't Geen gy met uwe Elizabeth
In 't eerbaer huwlyk hebt bekomen.
Hier zou ik (want myn tyt valt dier)
Besluiten, maer het breet papier
Wil gaerne nogh iet laten lezen.
Zie daer dan een wel vreemde print
Waervan men 't leven naeulyx vint.
Hoe helder blinkt dit hemelsch wezen!
Een eerelyk en dengtzaem man
Is waerder dan men schryven kan:
Ook heeft hy geenen roem van nooden.
Zyn doen bestelt hem rust en vrê,
En hy ontziet in geene stê
Het wraekgeweer van gramme goden.
| |
[pagina 46]
| |
Het noodlot met zyn hoog gebiet
En wetten, wederstreeft hy niet,
Maer haet den dwaezen wellust bitter.
Hoe triomfeert hy met zyn reên
En zeden over d' ydelheên!
Men vier' hem als een ryxbezitter.
Al woelt en woet de dwinglandy,
Hy vint zich in de boeien vry,
En wankelt niet in weêrspoetswinden.
Ja als de Waterman uit haet
't Gekeerde jaer met sneeu belaedt
Kan hy alom een' zomer vinden.
't Genoegen houdt hem altyt ryk.
Men ziet hem, als een mol in 't slyk,
Niet blint naer losse schatten wroeten.
Hy went zich tot weldadigheit,
En overwint het onbescheit,
En maekt het misdryf radde voeten.
O vrekken, die uw hart verslaeft
Aen 't geen een moor uit d' aerde graeft,
En weêr by u in d' aerde schimmelt,
Wat weet gy weinigh hoe het gelt
Voor broot en wyn dient uitgetelt,
Terwyl uw kop van zorgen grimmelt!
| |
[pagina 47]
| |
Hoe veel eet toch een knecht wel meer
Op eenen wegh dan vrou en heer,
Wier zwaren spyskorf hy moet dragen?
't Lot hoede my voor overvloet,
Die my noch andren voordeel doet.
Wien kan onnut metael behagen?
Myn Vroomaert pryst de middelmaet
In doen en laten, en leeft raedt
In alles met de billykheden.
De roode gramschap stookt geen' stryt
In hem: ook is de vaele nyt
Noit in zyn reine ziel gegleden.
Sta pal, o Helt; ik eer u des.
Langs dezen wegh is Herkules
Ten trans der starren opgevaren.
Dit spoor geleidde Pollux mê
Naer 's hemels kreitsen, ryk van vrê,
Zoo hoog by d' eeuwigblyde scharen.
Langs deze koningklyke baen
Is Zwalmius tot nogh gegaen.
Dat hem een heilzaem endt beloone.
Maer Vrient, uw scheiden dreigt ons schâ.
Beërf by 't vroom geslacht, doch spâ,
Den gloripronk der beste kroone.
|
|