Gedichten. Deel 2(1728)–H.K. Poot– Auteursrechtvrij Vorige Volgende [pagina 48] [p. 48] Aen ***** Ik ben, o Vrient, zeer graeg thans om te weten, Hoe 't met uw' levenswelstant zy, En of ge, aen 't eind der zilvre Maes gezeten, Nogh zucht draegt tot myn mymery. Het is al styf een vliegend jaer geleden Dat ik uw byzyn jongst genoot. Die tyt schynt my een kring van eeuwigheden, Zoo hoog acht ik een' vrient en groot. Ontfang myn' groet, en leef by alle braven In ryken voorspoet naer myn' wensch. 't Geluk doe u bezeilen 't heil der haven Wiens weelde paelen kent noch grens. En schoon gy my moogt voor ondankbaer schelden, Omdat ik uw weldadigheit Zoo armelyk met letters koom vergelden; 'k Hoop evenwel op heusch bescheit. Een schuldenaer maekt zich somwylen zuiver By deelen, als 't geheel wat faelt. En telt men my, schoon langkzaem, voor een' stuiver Acht duiten, 'k schryf nochtans: Betaelt. [pagina 49] [p. 49] Ik zal u licht nogh plagen met myn zangen, En stelen uwen dierbren tyt. Myn zangnimf toont schier onbeschaemde wangen By luiden daer men rontheit lyt. Wat kan ik u, o waerde Vrient, ook geven Dan altemet een vrolyk liedt? Zoo lang ik by verstandigen magh leven Ontstelt zich myn geringheit niet. En dat ik my niet dapper zie gezegent Door 't Avontuur en magtigh Gelt, Geschiedt omdat myn veêr hen schots bejegent, En niet by d' eerste goden stelt. Want zeker 't gout en 't los geluk bezorgen Het nut der zotten: zonder dat Zou 't lot gewis hen voor den naesten morgen Verstooten met hun faem en schat. Maer zet de deugt en wysheit op de stranden Van vreemde kusten moedernaekt, Zy zullen zich van alle hinderbanden Ontslaen, terwyl haer luister blaekt. Wie my ook zeit, dat zonder deugt en wysheit Een mensch gelukkigh wezen kan, Is nogh gansch jong, of byster kintsch van grysheit, En niet te tellen voor een' man. [pagina 50] [p. 50] Men steun nochtans op kennis noch goê zeden, Want die u kransen past om 't hooft Was mooglyk ook al lang aen 't pylen smeden Wier punten hy uw hart belooft. Die heden my met bondelen en bylen Geëert ziet langs de Roomsche straet, Zal morgen licht myn jammer zien verylen, Als 't weiflen dus zich hooren laet: Geef weder; geef. uw achtbaerheit moet daelen: De Raedt ontzeit u zyne min. 't Is wel: koom ook myn leste brootkorst halen. Zie, Vrient; dat heeft de werelt in. De Zusters, die des menschen noodlot spinnen, Behaegt dit zoo. daer valt geen keur. Best volg ik dan den rei der Zanggodinnen, Als troosteressen in 't getreur. Best eer ik dan de laegheit, die geen vesten Behoeft te bouwen, bleek van vrees, Daer gierigheit en staetzucht d' akkers mesten Met bloet, beschreit van weêu en wees. Doch zoo ik nu eens moedt had tot verkrygen, 'k Zou smeeken om een dier geschenk; Maer schaemte en schroom doen me, als de visschen, zwygen, Wanneer ik om dien rykdom denk. [pagina 51] [p. 51] Ook weet ik schaers, en ben dies dol te noemen, Hoe 'k loonen zou dat waert onthael. 'k Hoor veelen wilt op magt en schatten roemen; Doch dat 's in myn lant gekkentael. En schoon ik wel bespeurt heb onder 't lezen, Dat flaeu verzoeken traeg bedyt; 't Is echter nogh veel nutter stil te wezen Dan dwaes te tergen 't wys verwyt. Ik zou myn doen zoo wakker overleggen, Dat gy geen' narou vrezen meugt. En zoo ge, o Vrient, niet weet wat ik wil zeggen, Zoo denk om 't wenschen van de jeugt. Vorige Volgende
Auteursrechtvrij Auteursrechtvrij Auteursrechtvrij
Auteursrechtvrij
Auteursrechtvrij