Gedichten. Deel 2
(1728)–H.K. Poot–
Auteursrechtvrij
[pagina 32]
| |
O neen, die blyft oprecht en krachtigh.
Myn hart is, (ai aenvaert zyn' groet.)
De zusterlyke trou indachtigh
Daer gy 't gestaêg mê hebt ontmoet.
My heugt nogh van d' onnoosle dagen;
De kintsche vrientschap smaekt my nogh,
Waerin, met lust en welbehagen,
Wy eertyts leefden, van bedrogh
En haet en wrevel ver gescheiden.
Noem dat een' tyt van smydigh gout,
En laet ons offers toebereiden
Aen Gode, nu in stadt en wout
De zilvren voorts by ons magh duuren.
Die kommerlooze vreugtzon dook.
Nu wacht ons 't koper met zyn uuren,
En eindlyk licht het yzer ook.
Dan wort men gemelyk en lastigh,
En 't bloet der maegschap traeg en koel.
Wat zyn bejaerde boomen quastigh!
En hoe ontwykt hun 't groen gevoel!
O Zuster, 'k moet uw braefheit roemen,
En meen niet dat ik 't recht verkracht,
Zoo ik u d' eenigste durf noemen
Die in ons breet en groot geslacht
| |
[pagina 33]
| |
Myn smal en kleen geschrift wil lezen.
De domheit ziet my mislyk aen;
Maer dat is haer natuurlyk wezen
't Geen zoo gewis zal blyven staen,
Of Godt most een aertswonder toonen.
Laet my dan slechts uw heusche gunst
Met een' zielrentebrief beloonen,
Getekent in den Raedt der Kunst.
Hou daer; myn letter schenkt u heden,
Indien gy haer gelooven wilt,
Een' rykdom, op wiens reuzeleden
Het lot vergeefs zyn pylen spilt;
Een' rykdom die de koningsschatten
Van Lydie en Egipte tart,
Maer met geen kisten is t' omvatten;
't Zyn pronksieraden voor het hart,
Juweelen, die 't gemoet verryken
En schier verenglen, eeuwigh bly.
Gy moogt ze wel wat naeu bekyken:
Daer kent'er weinigh hun waerdy.
Waer zyn ze dan? doe ze ons beschouwen.
Ik zal: geef slechts dit beelt een nis,
Dat, schoon 't licht menigh zal mistrouwen,
O goede Godt! gansch hemelsch is.
| |
[pagina 34]
| |
De Vergenoeging ging eens wandelen
In 't schoonste van den zomertyt,
En zagh de boeren 't koren handelen,
En d' akkers ploegen, wydt en zydt.
Zy zagh meteen hen d' uiers leegen
Der koeien, langs den groenen wegh,
En dankte Godt voor zynen zegen,
Met een' bescheiden overleg.
Hierna genaekte zy een haven,
Betimmert met een ruime Beurs,
Daer zy den koopman snel zagh draven,
En eindlyk moê zyn van veel keurs.
Men gingk'er schip op schip ontlasten
Van duizent waeren op een ry.
De vlaggen zwierden by de masten,
En 't winnen maekte 't woelen bly.
Val, riep men, niet by deze hoopen;
En berg u; daer komt weêr een ton,
Zoo moet men 's werelts rykdom koopen.
Wy hebben zee te baet en zon.
Maer wat sprak zy? 'k Heb velt en steden
Bezien, en keere nu weêrom.
'k Ben moê gereist, maer wel te vreden:
'k Zagh overal myn' eigendom.
| |
[pagina 35]
| |
De velden en hun schoone vruchten
Zyn altemael myn erf om niet;
Ook steden, dorpen en gehuchten,
Paleizen, hoeven, zee en vliet.
En zeker, 't was de loutre waerheit,
Want al wat een vernoegt gemoet
Beschouwen kan by middagklaerheit
Is 't zyn zoo wel als hem dien 't voedt.
Hebt gy een' hof vol schoone bloemen;
Haer gront is myn, ben ik vernoegt,
En gy zult ook alleen niet roemen
Op kleur en geur, terwyl gy zwoegt,
En flaeuwe ranken op moet binden.
Het vergenoegen strekt den mensch
Een schat, die in ons is te vinden;
Veel grooter dan der dwaezen wensch.
Hoe liet Diogenes zich hooren,
By Alexander, uit zyn ton?
Wilt gy myn zoete rust niet storen
Zoo moet ge 't schynsel van de zon
My door uw schaduw niet beletten;
En spaer uw giften, ver getorst:
Want wie van ons is hoogst te zetten
In 't boek des rykdoms, groote Vorst?
My houdt de gaef der nutte kennis
| |
[pagina 36]
| |
In slofheit rein, in armoê ryk.
Ik bou, gy breekt. o schoon en schennis!
Ons doen is groot, maer ongelyk.
Ik zoek geen andre wereltronden,
En smeet myn nap wech, dat het klonk,
Toen ik een' jongen had gevonden
Die 't stroomnat uit zyn handen dronk.
Om winst spoeit zich hier elk en rept 'er:
't Vernoegen maekt myn saei satyn,
Myn tob een' troon, myn' stok een' schepter,
Myn broot banket, myn water wyn.
Zoek Plato in de hofvertrekken
Van Dionys, of aen zyn' disch.
Diogenes, in stadt en vlekken,
Is slechts te vinden daer hy is.
Myn MeesterGa naar voetnoot* heeft van trots ootmoedigh,
En ook van ryk my arm gemaekt.
Maer 'k dank hem, en leef meer voorspoedigh
Dan gy, die hebt en eeuwigh haekt
Naer meer, en nimmermeer kunt rusten.
Doch wilt gy eens gelukkigh zyn,
Zoo breidel uw verkeerde lusten,
En voeg uw leven naer het myn.
| |
[pagina 37]
| |
Dus baste 't Hooft der tamme Honden
Den Aertsmonarch der Grieken aen.
Maer 'k zal alzulke hontsche vonden
Noit hontsch begrimmen of versmaên.
De Filozoof sprak braef en eerlyk,
Zoo niet zyn brein heeft en gemoet
Het bywoort hol gespelt voor heerlyk
En lui voor laeg, en grootsch voor goet.
De Vorst heeft zelf den Man geprezen,
En zei rontborstigh op dat pas:
'k Had liefst Diogenes te wezen,
Zoo ik geen Alexander was.
Dan hoe het zy; dit woort is heiligh:
Een wyze en welvernoegde ziel
Is zelfs in selle stormen veiligh,
Schoon 't schip zyn want verliest en kiel.
Haer stilheit ziet de werelt dwalen,
En wraekt dat met een' stommen mont,
Ja blyft, als staet- en geltzucht falen
En vallen, vrolyk en gezont.
In lantgevecht en waterstryden
Zal zy zich om bebloede winst
En dootsche neêrlaeg niet verblyden
Noch ook ontstellen, meest noch minst.
| |
[pagina 38]
| |
Zy blyft, hoe 't ga, een ryke lantvrou.
Al brandden al de huizen af,
Zy zou Godt eeren met een hantvou,
En bogen nogh op zachte straf.
Wat gelt het, sprak in d' oude dagen
Het Ezelkyn, voor wien wy treên?
'k Ben, schoon ik mynen last moet dragen,
Met stro en distels wel te vreên.
Laet ons dus ook de rust bewaren.
't Vernoegen leerde my in 't wout
Een stofscheikunst die klei en blâren
Verandert in het fynste gout.
'k Zal my met deze kunst behelpen
Zoo lang myn leven duuren zal;
En daermê ook de wonden stelpen
Van 't hart, bestelpt door 't hardt geval.
Wil ik u iet in stilheit zeggen;
Men reist en rotst en rent in 't ront,
Langs zee en zant en hei en heggen,
Om minder dan ons in den mont
Zou vallen, zoo wy bleven zitten,
Te vrede met ons lot en deel.
't Lui vleesch voelt zich op rust verhitten;
Het zoekt ze half, en had ze heel.
| |
[pagina 39]
| |
Zoo greep de Dog, in 't vlak der stroomen,
Naer 't spiegelbeelt, en spilde 't aes
Dat hy met blyschap had bekomen.
't Verkeert begeeren maekt ons dwaes.
O Godt, ik zal uw mildheit roemen,
Ook als gy schaers en spaerzaem geeft;
En noit den mensch een' armen noemen
Die zoo veel als genoeg is, heeft.
Laet my dan menigh onder veelen
Bezien als een' onnutten last
Der aerde, en die in al zyn quelen
Te zelden op hun spelen past;
Ja gruwen dat ik met myn makkers
Een' dieren tyt verwekken zal
In schuur en kelders, velt en akkers
En beemt en beek en duin en dal;
(Want elk noemt schier de dichters droomers,
En toont zich door hun byzyn bang
Voor strenge winters, dorre zomers,
En quade jaren duuren lang)
'k Moet echter naer de waerheit streven,
En veil geen goet maer goet bescheit.
Ook word ik somtyts licht verheven
By 't outer der Stilzwygentheit.
| |
[pagina 40]
| |
Doch wilt gy eenen hont zien dooden,
Noem dan 't getrou en wakker dier
Slechts dol by uwe feestgenoden,
Vol dranks gezeten om het vier.
Ik heb geen volle honigkorven,
Maer voer ze ditmael in den mont.
Myn goê Fortuin is korts gestorven,
En nochtans ga ik even ront.
De Vergenoeging troost my heden,
En zal my troosten, altyt rasch,
(Dat heeft ze my belooft met eeden.)
Al schokte d' aerdbol uit zyn' as.
Ai zie haer' stant en schoone kaeken,
En eer haer' inborst, zonder gal.
Daer kan men vasten staet op maken,
Maer noit op u, o los Geval.
Gy huichlares, hebt my waerachtigh
Een al te schraele gunst betoont;
Dies zal wel haest uw tombe prachtigh
Met deze grafspreuk zyn bekroont:
Hier sluimert Poots Fortuin in 't maenlicht,
Door werkeloosheit afgeslooft.
Zy was voor hem niet quaet van aenzigt,
Maer al te kael van achterhooft.
| |
[pagina 41]
| |
Ja laet de veinzerin maer leggen,
En straf my, zoo 'k haer graf bezoek.
Godt dank zult gy min hooren zeggen
In 't hof dan in een' armen hoek.
Men wil, dat Epikuur voor dezen
Wel hardt wou twisten met Jupyn
Wie zaligst van hun bei mogt wezen
Door Boekweitbry of Ambrozyn.
De zielrust wort, hoe 't hoog magh boogen,
Met purpren rok en goude kroon
Niet opgezet of aengetogen,
En schuilt in schatten, toon noch troon.
Houdt gy, o Zuster, u te vreden
Met uwen staet, al schynt hy kleen;
Zoo heb ik 't hart wel, en met reden,
Om u door 't ruim der werelt heen
Voor een welwyze vrou te roemen,
Ja voor de rykste die 'er leeft.
En 'k sta u toe myn doen te doemen
Indien 't oit slaefsch en ydel streeft
Naer gout, ten smaet des Noitgezienen.
Het gelt is veeltyts een tieran.
Die 't kroont en zweert zal 't moeten dienen,
Maer is 'er geen bezitter van.
| |
[pagina 42]
| |
Laet ons naer raedt en reden hooren,
En zoeken by 't vernoegen baet.
Het schepsel is nogh ongeboren
Daer 's Hemels zorg niet over gaet.
Dit schryf ik tot een vrientschapsteken
Aen u, uit ons geboortewout.
Aen myne vreugt zou niets ontbreken,
Zoo gy hier vrolyk wiert aenschouwt.
Leef met uw' Man en Huwlyxlooten
In heil, en schat de vrekken domst.
De visschen mesten in de slooten
Zich tegens U Liên overkomst.
|
|