Gedichten. Deel 2

Aen den heer en meester Willem van Loo,
Advokaet voor den hove van Hollant.

Voor lang, oprechte Vrient, heb ik al blyk ontfangen

Van uw mildadigheit;

Die wort nu door myn kunst, maer met beschaemde wangen,

Deez' spaden dank gezeit.

Wat heeft zich menigwerf uw ryke gunst ontloken

Voor my in gift op gift!

[p. 28]^origineel

 

Hoe dikwyls lustte 't u myn' yver aen te stoken

 

Met een beleefde drift!

 

Uw heuscheit heeft my des wel hoog en dier verbonden

 

Tot roemen van uw' naem;

 

Maer die hecht deugt aen geest, en 'k heb noit pen gevonden,

 

Hiertoe naer eisch bequaem.

 

Ook waer myn dicht onnut, vermits uw trou en wennis

 

Doen weten wie gy zyt.

 

Dus dragen Hollants Hof en Akademi kennis

 

Van uw verstant en vlyt.

 

Ik bid u, stel my niet in 't snood getal der vleiers:

 

Ik haet hun treken fel.

 

Zy noden ons te gast, maer schaffen slangeneiers.

 

Wie voer daer oit mê wel?

 

Neen zeker, neen: ik durf op 't heiligste betuigen,

 

Dat ik in u bevind,

 

Wat eer de gunst verdient die minder weet van buigen

 

Dan rotsen in den wint.

 

Doch 't lust my eenmael van my zelven wat te spreken.

 

Verschoon dees rymery:

 

Zoo moete, o Jongeling, u nimmer iet ontbreken

 

Van al wat wenschlyk zy.

 

Pryswaerde Heer van Loo, de boeken, my geschonken

 

Door u, met gul bescheit,

[p. 29]^origineel

 

Doen myn verdwaelde ziel bedaren, schier verzonken

 

In onverschilligheit.

 

Ik heb my lang vermaekt in zinnelooze wysheit

 

En kennis zonder wigt.

 

Nu eert gy my met blaên wier eerentfeste grysheit

 

Myn' boezem streelt en sticht.

 

Uw vrientschap zweemt dus niet naer 't grafschrift der vorstinne^*

 

Dat aenboodt, maer niet gaf.

 

Gy slacht een' braven arts (dat elk uw deugden minne.)

 

Die kranken bergt voor 't graf.

 

Hiervoor bedank ik u, maer heb'er by te zeggen

 

Wat my weêrvaren is.

 

't Gewapend zwerkheir scheen zyn magt korts aen te leggen

 

Tot myn verandernis.

 

Ik zagh Gods blixempyl de zwarte wolken scheuren,

 

By nacht in 't naeuwe ruim:

 

De donder lichtte schier de goude hemeldeuren.

 

Van haer' metalen duim:

 

Het aerdryk beefde alom van 't schor geloei der winden:

 

D'ysbrokken vielen dicht.

 

Men kon den ingang toen des dootschen afgronts vinden,

 

Maer maen- noch starrelicht.

 

't Was zulk een weer misschien omtrent toen Jakobs erven

 

Ontfingen 's Hemels wet;

* Semiramis.

[p. 30]^origineel

 

Of toen acht maeiers eens verkeerden by de garven

 

In steenen, half verplet.

 

'k Vloodt uit een eenzaem velt, en riep de wetenschappen

 

Te hulp met wensch op wensch;

 

Maer voelde van de doot my op de hielen trappen.

 

Helaes, wat is een mensch!

 

Hoe rasch en vlak viel myn filozofy in duigen,

 

Van angst en schrik vermant!

 

Het blazen van Godts mont kan yzerklippen buigen,

 

En wringen uit haer' stant.

 

Toen wraekte ik 't heiloos padt van elx ontuchtigh leven,

 

En voelde my bereit

 

Om door een stil gedragh voorts eene schets te geven

 

Der ingetogenheit.

 

Vraegt ge ook wat ik nu doe; men dicht wat als we kunnen:

 

Doch waertoe dit gezegt?

 

Bezie 't, en koom myn zorg in Abtswout eens verdunnen,

 

'k Zal wyzen waer het legt.

 

Ten oosten dezer buurt bespoelt de Schie haer boorden,

 

Ten zuiden blaeut de vest

 

Van 't smookende Schiedam, Delf heft zich op in 't noorden

 

En Schiplui deist in 't west.

 

In deze wyk leef ik op heden als een koning,

 

Dat is, van zorg schier grys;

[p. 31]^origineel

 

Ook schier als Adam in den Lusthof, want myn wooning

 

Telt veel verbode spys.

 

Ja zeker, Abtswout zal naer Eden wat gelyken,

 

Indien men 't wel beziet;

 

Maer geen gebodt doet ons den boom der kennis wyken;

 

Die staet 'er thans nogh niet.

 

'k Zie echter met vermaek daer gras en bloemen groeien,

 

En eer de waerde reên:

 

Ook wensch ik daer, myn Vrient, dat lang uw geest magh bloeien

 

Tot nut van 't algemeen.