|
| |
Aen den heer Jan Buis Egbertszoon.
Of u, o waerde Buis, behagen mogt misschien
Een schets van myn Fortuin in schemerlicht te zien,
Ik sta bereit om haer te malen met myn veder.
Schynt ons panneel wat smal; 't behoeft voorwaer niet breder
Voor 't klein en mager beelt, dat, half beschaemt, alrê
In dootverf u verschynt, en al zyn rykdom mê.
Den horen, hier vertoont, bevont ik altyt ledigh.
Wie Poot ook zyn Fortuin leert vatten, moet wel snedigh
Van geest en harsens zyn: z' is voor en achter kael,
En schynt my van gemoet zoo zacht als steen en stael.
| |
| |
Hoe speelt ze met myn hoop, als zot en uitgelaten!
Zy draegt my water toe met bodemlooze vaten,
En ploegt het dorre strant. zoo vormen, breet en wyt,
De wolken beelt op beelt dat onder 't groeien slyt.
'k Hou echter fieren moedt. de tyt brengt roode rozen.
De losheit der Fortuin behaegt den goedeloozen.
Wie weet of nu de myn haer' ydlen horen niet
Bezwangert met Peru; of in het ryk gebiet
Der Arabieren vult? licht is de vlecht aen 't wassen
Waerop ter goeder uur myn hant zal moeten passen
Indien ze rykdom zoekt. hoe 't zy, 't aenstaende lot
Schuilt in een donkerheit die Linceus oog bespot.
Toen Achemenides de Siciljaensche wouden
Doorzworf, en by zich zelf verloren wiert gehouden,
Hoe was de man te moê? het yslyk reuzelant
Jaegt hem een' dootschrik aen waer hy de voeten plant.
De doolende Ithakaen had hem op 't strant vergeten.
Hy vreest voor Polifeem, en schuilt in donkre reeten
Van bergen, vol elende en wanhoop en gevaer,
Alsof hy in den vloek der goôn geboren waer.
Hoe zagh de mensch 'er uit! hoe had hy durven droomen
Dat eens Anchizes zoon aen dezen oever komen,
En 't vyandlyke schip de rust, door angst vernielt,
In hem herstellen zou? en echter dus geviel 't.
| |
| |
Verschoon me, o Vrient, zoo nu de klank van myne snaren
Nogh doffer valt dan oit. de stroom der jonge jaren
Voert met zyn' snellen loop ook zorg en onrust aen.
Denk nimmer dat een hoet van groene lauwerblaên
U tegens 't onweer dekt der zielbekommeringen,
Noch verg myn luit te veel. hoe kan hy geestigh zingen
Die naeulyx 't winterkleet des zomers weeven kan,
En tot zyn jongkheit zegt: Denk op den ouden man.
De Berg die eeuwigh queelt, hoe staet hy? onbekommert,
Met weeldigh kruit begroeit, van heiligh loof belommert.
De Zanggodinnen gaen al meest het huis voorby
Dat altyt zorgen moet, bezweet van sloovery.
Als ons de lente streelt en toeriekt, mildt en geurigh,
Herleeft de voglestem, voorheene stom en treurigh.
Ik heb van kintsbeen af tot heden, nimmer moê,
De Dichtkunst aengebeên, en Febus wierook toe-
gezwaeit met hart en zin, en 't zou my zeker baten,
Wist maer myn kunst waer ze eens ten lesten my zal laten.
Der brave Dichtren naem en lof vervoerde my
(Zie daer een ronde biecht.) schier tot afgodery.
Hoe zwom myn hart in vreugt, boodt my de kunst iet schranders!
Zoo wort het veil gezocht: daerna zal elk wat anders
Begeeren, maer helaes! De lantbou, milde Vrient,
| |
| |
Gevalt my langer niet, noch is met my gedient.
Te vooren kost ik beemt en beek en akker minnen,
Maer och, hoe schichtigh draeit de weerhaen onzer zinnen!
Die thans een ampt verkrygt dat hem verblyden kan,
Pryst morgen licht den staet van een' vergeten man.
Dus grypt de hant een zaek om haeren lust te boeten,
Die na een korte wyl vertreên wort van de voeten.
De losse vreugt verwaeit gelyk de ligte rook.
Dat 's vreemt; maer vreemt en ligt is 't aerdsch verkiezen ook.
Wat haekt de vryerschap naer 't echtverbont met blyheit!
Daer 't huwlyk dikwyls wenscht om d' onverknochte vryheit.
De stedeling, op lucht en lantvermaek gestelt,
Verheft de zaligheit van 't quinkeleerend velt.
Hy biet de stadt den rug, en laet karros en wagen
Gezin en huisraet snel op zyne hoeven dragen.
De lantman die de stadt op eenen feestdagh ziet
Veracht den loggen ploeg, en wil naer buiten niet.
Ik, die de spa niet meer kan aen de citer huwen,
Word van myn' geest genoopt om 't lustigh wout te schuwen.
Ons is het hemelront toch alsins even na.
Bid slechts, dat myn bedryf en toeleg wel besla.
O Buis, 't Heelal bestaet by beurtverwisselingen,
En draeit en went en keert. de middagstonden dringen
| |
| |
Den dageraet te rug. de zon, die elk behaegt,
Verlaet den rossen Leeu op 't lonken van de Maegt.
Zoo ge u gewaerdigt my na dezen te bezoeken,
Zoo koom in 't bloeiend Delf; daer zult gy voor myn boeken
My neêrgebogen zien, en wachten op 't geval,
Zoo dra de nachtegael den Mai verheugen zal.
Leef ondertusschen bly, gerust en mildt gezegent,
En sta geduurigh pal, hoe u het lot bejegent.
Ontfang dees kleine gaef, hoewel gy meer verdient,
Tot blyk van mynen plicht, en denk om uwen vrient.
MDCCXXIII.
|
|
Auteursrechtvrij