Gedichten. Deel 2

[p. 1]

[p. 3]

Brieven.

Aen den heere Jan Oudaen.

OUDAEN, sieraet der braven,
Die eêl zyt door uw deugt en flonkerende gaven,
Ai hoor hoe myn geruste vlyt
De winterstonden slyt.

'k Val 's avonts drok aen 't lezen.

Men vint my minst alleen, als ik alleen magh wezen.
Thans hemelt Maroos Heldewerk
Myn zinnen op door 't zwerk.

Die Mantuaensche Zanger

Gaet in zyn kuische ziel en kiesche harsens zwanger
Met meer vernuft, dan Wandelpadt,
Of Tuin, in Pallas stadt.

O dichters, staekt uw pogen.

Hoe magtigh veel verschilt vermeten van vermogen!
Eneas leere u, hoe men koen
In denken blyft en doen.

[p. 4]

 

Belet den wil het druischen:

 

Hy slacht te menigmael de huppelende struisen,

 

Te log van lyf, te schaers van schacht.

 

Hier vint men moedt by magt.

 

Het burgerlyke leven

 

Staet hier, als in een' schilt van eeuwigh gout, gedreven,

 

En hoe de deugt door tegenspoet

 

Naer glori streven moet.

 

't Geluit van Maroos snaren

 

Stut meer den helderoem dan duizent eerpilaren,

 

Of aengebede beeldenprael

 

Van marmer of metael.

 

Hier schittren hemelvuuren.

 

Hier kan men kunst uit kryg, en gout uit graven puuren.

 

O Napels, sier de tombe vry

 

Der Heldenpoëzy.

 

Als dan de Krygstrompetter

 

My welvernoegt laet gaen, treet Flakkus toe, wiens letter

 

Haer' vrienden 't eeuwigh leven schenkt,

 

Door geenen ramp gekrenkt.

 

Zoo lang de Tiber stroome,

 

Toont dees zyn gulde lier, tot luister van out Rome.

 

Och scheen myn kunst zoo na de zyn,

 

Als zyn geslacht het myn!

[p. 5]

 

OUDAEN, myn roem en voordeel,

 

Gy zont my 't kleene lyf, zoo groot van geest en oordeel,

 

Maer gaeft het eerst een Duitsche tong.

 

Dus wort d' aeloutheit jong.

 

Dees Zwaen verstrekt in 't zingen

 

Een Proteus, uitgeleert in kunstveranderingen.

 

Het is voorwaer een handigh man

 

Die hem recht vangen kan.

 

Zoo sterkt uw wyze handel

 

Myn blyde Zangheldin, in haer' bekrompen wandel.

 

't Genieten uwer vriendlykheên

 

Geeft spoet aen myne schreên.

 

Hoe zal ik u beloonen?

 

Helaes! gansch Helikon weet my geen' schat te toonen

 

Die by de waere vrientschap haelt,

 

Of gulle gunst betaelt.

 

Ik wensch hun leet en pynen,

 

Die laffe vleiers zyn, en milde vrienden schynen.

 

Uw ryke heuscheit geeft, noch groet,

 

Dan met een ront gemoet.

 

Gevlei en Baetzucht dekken

 

Hun disschen voor een' Heer, om baet uit schâ te trekken,

 

Door gierige milddadigheit

 

En minzaem onbescheit.

[p. 6]

 

Ook werpt, in 's werelts vyver,

 

Elk, net of angel uit, en bukt met blinden yver

 

Meest neder tusschen ruigt en riet.

 

Zoo eert men Febus niet.

 

Waer ongetelde zorgen,

 

En ydle moeilykheên de slaefsche ziel verworgen,

 

Is daer Homeer genood? o neen.

 

Men lei hem elders heen.

 

De kunst wort veel vertreden;

 

Maer maek my van root gout, 'k zal worden aengebeden,

 

Al waer ik ja een paddestoel

 

Die geest heeft noch gevoel.

 

Doch gy, gy schuwt dees vlekken,

 

En schaemt u niet myn vlyt een trou Meceen te strekken.

 

Gy stoot u aen myn' lagen staet

 

Noch ziet op eigenbaet.

 

Smaek ik uw' tafelzegen;

 

Gy hangt my boven 't hooft geen' Siciljaenschen degen

 

Van magere of geveinsde gunst.

 

Noit leerde gy die kunst.

 

Dies zal myn hart, in 't midden

 

Der letterbezigheên, voor uwen welstant bidden,

 

En dat Mariaes deugt en trou

 

U lang gelukkigh hou.

 

Oprechte Vrient, blyf leven.

 

Om uw getrouwigheit zal 't heil u noit begeven.

 

Wacht aen uw rechte zy in druk

 

Een' bode van geluk.

In Loumaent 1723.