|
| |
| |
| |
Poëtenstryt.
Lust u geen gruwelen t' aenschouwen,
Zoo keer uwe oogen elders heen,
O vreedzaem volk, o zuil der reên.
Hier ziet men steken, schieten, houwen,
En kerven met de hekelpen,
't Vervloektste moorttuig dat ik ken.
Een pen is scherper dan een degen;
Maer welk een helsche razerny!
De vechters zyn van Febus wegen
Gebroêrs en maegschap, zy aen zy.
Ik zelf heb met myne eigene oogen
Hen toe zien sablen onderling
Alsof 'er lyf en ziel aen hing.
De felle lasterpylen vlogen
Als hagel door de dunne lucht.
Apollo loosde zucht op zucht:
| |
| |
De dootsche Zanggodinnen klaegden
En treurden met een droef misbaer:
Ja 't scheen dat deeze onthutste maegden
Vertrekken wilden allegaêr.
Och! wou Melpomene slechts blyven.
Och! staekte zy haer heenereis;
Ze mogt my leeren naer den eisch
Der jammren jammer recht beschryven
Het Dichterdom is, wars van rust,
Op burgeroorelogh belust.
De speeren hasplen door elkanderen.
D' een priemt met zyn harpyeveêr
Op 't allerdeerelykst den anderen.
Helaes, hoe legt de vrê ter neêr!
Doch, iemant zal my mooglyk vragen:
Vanwaer dees binnenlantsche twist?
Wie heeft Megeer dus opgehist
| |
| |
En aengedreven uit heur laegen?
Och niemant dan de nydigheit,
Hooftoorzaek van dit onbescheit.
Dus helpt men veel om beuzelingen
Een Hydra zou de kunst verdringen
Zoo hier geen godtheit tusschen schoot.
't Is niet genoeg voor dees gezellen
Met baerdeplukken, tornen, slaen,
Harpoenen, geeslen, hangen, braên,
Parnas in rep en roer te stellen.
Zy steuren zelf de rust der doôn,
En schenden hunne lauwerkroon,
En, wil 'er een ten beste spreken
Hy krygt goet koop tot tytverdryf,
Opdat ik 't als dees quanten reken',
Flux al den drommel op het lyf.
| |
| |
Zoo is de goude tyt verloopen.
De kunst beleeft eene yzere eeu,
Indien zy leeft die op geschreeu
Noch weeklagt uitkomst heeft te hoopen.
Elk braekt vast vier en vlam en gloet
En groene gal en gift en roet.
Het schynt dat Helikon zyn bloemen
In akonyt verwisselt heeft,
En dat zyn bron, voorheen te roemen,
Nu draekenspogh voor laefdrank geeft.
Verbolge kampers, laet dit achter.
Trekt, daer men u ontsteken ziet,
Het voorhooft zoo vol fronssen niet,
En zet uw grimmigh hart wat zachter.
Wat hoeft ge, elx feilen [schoon ik ze ook
Niet prys] uitkrytende, naer pook
En knyf en dag en dolk te grypen?
Wreê straf verbittert het gemoet.
| |
| |
Hoe hart de geesselslagen nypen,
Een gramme roê maekt niemant goet.
Al vindt ge 'er die maer taemlyk harpen,
En schoon de middelmaetigheit
In 't dichten mylen achter leit,
Ik zou myn nagels zoo niet scharpen.
Waer hebt gy oit of oit geleert
Dat Filomeel haer zuster deert
Omdat haer toonen doffer klinken?
Hoe zwarter nacht hoe blanker star.
Wilt ge in te klaerder luister blinken
Zoo dryft de schaduwen niet ver.
't Is waer, men moet den monsterdieren
Die Febus ryxhof oorlogh biên
De staele tanden laten zien,
En keeren met de schryfrappieren.
Zyn ezels heet op lauwerbuit;
| |
| |
De stoutheit dient met kracht gestuit.
Ik zal me in hunne straf verblyden.
Maer burgers van het zelve ryk
Zoo neus en ooren af te snyden,
Dat staet voorwaer wat misselyk.
Wie wil 'er graeg kunstketter heeten?
Wie heet 'er gaerne letterdief,
Vooral daer 't hem, tot leet voor lief,
Van letterdieven wort verweten?
Wie staet 'er graeg dus aen de kaek?
Waer 't niet een prysselyker zaek
Elkander heuschlyk t' onderwyzen?
Gewis. hielt yder deeze baen
Zoo zou de zangberg heerlyk ryzen;
Maer wie, och arm! wie laet zich raen?
Gy, jonge dichters, gy meugt schroomen.
Ai duikt en blyft uit dootsgevaer,
| |
| |
Of denkt voor 't minst met weinigh hair
En twee drie tanden thuis te komen.
Een dichter die niet schermen kan
Is thans een ongelukkigh man.
De krygers zullen u bespringen
Als wolven in het wilde bosch.
Wat! makkers, woudt gy leeren zingen?
Leert byten als een jagtmolos.
En gy, befaemde letterhelden,
Grootmeesters in de vedelkunst,
Het zy behoudens uwe gunst
Dat we ons om Pindus rampen quelden.
Dit hevigh twisten trof ons hart
Met onverdraegelyke smart.
Helpt, helpt my toch de tweespalt boeien;
Zoo geev' de haet geen klagens stof:
Zoo moet' de Dichtkunst eeuwigh bloeien,
En noit verwelk haer eedle lof.
MDCCXVI.
|
|
Auteursrechtvrij