Gedichten. Deel 1

[p. 417]

Aen den heere Kornelis van Zwieten,
Pleitbezorger, begunstiger myner poëzye.

Begaefde tolk van Themis diepe orakelen,

Verdadiger en schraeg van 't heiligh recht,

Zie hoe myn lier een reex van dankbre schakelen

Aen 't outer van uw voeten nederlegt.

Kan zy u dan zoo zoet in d' ooren klinken,

Dat ze u beweegt tot zulk een bly onthael?

Of kiest gy 't heesch getjilp der distelvinken

Voor 't orgel van een' schellen nachtegael?

Ai hoor veel meer naer radelooze menschen,

Die, met krakkeel of blint verschil belaên,

Om uwen raedt en schrandre voorspraek wenschen,

En bleek bedeest op uwen drempel staen.

Of is de Twist, uit donkre nachtspelonken

Van Plutoos ryk gebaert en breet verspreit,

Door u alrede in ketenen geklonken?

Megeer vertrapt? hoe 't zy, Gerechtigheit

[p. 418]

 

Kan door uw hulp haer schael en degen houwen;

 

Terwyl uw geest den triomfanten troon

 

In 't ryxhof van Astré helpt stutten, bouwen,

 

En wakker kampt om d' eer der glorikroon.

 

Het lust u dan de zinnen te verpoozen,

 

Te weiden in den hof der poëzy,

 

Daer 't eeuwigh vloeit van nektar, waert gekozen;

 

Daer 't eeuwigh riekt van bloemen, ry aen ry.

 

Maer wat gebeurt myn rym thans heerlyk voordeel!

 

Al is 't gering, eenvouwigh, onbepronkt,

 

Het wort nochtans door uw scherpzinnigh oordeel

 

Begunstigt, trou beschermt en bly belonkt.

 

Nu vrees ik voor geen schampre dichttirannen,

 

Die Nazoos zelf, uit enklen haet en spyt,

 

Met lastertael naer 't yzigh Pontus bannen.

 

Nu trots ik 't boos vergift der bitsche Nyt.

 

Verheugt u nu, o bosschen, stroomen, velden.

 

Nu magh ik vry en vrank, in veiligheit,

 

Uw' frisschen lof gansch onbekommert melden;

 

Ik heb een' Demostheen die voor my pleit.

 

En gy, myn vrient en Mecenaet, VAN ZWIETEN,

 

Heb driemael dank. indien 't myn zang vermagh,

 

Zoo zal uw naem d' onsterflykheit genieten,

 

En duuren tot den allerjongsten dagh.