Gedichten. Deel 1

[p. 406]

Dankdicht aen den heere Kornelis van Gyzen,
Dokter in de medicynen.

VAN GYZEN, Febus zoon en schoor van 't waglend leven,
Ai laet uw heuscheit toch myn Zangheldin vergeven
Dat ze u verhindere in uw nyvre bezigheit
Daer gy voor 't leven der verlaete kranken pleit
Op 't spoor van Hippokraet, Galeen en Avicenne,
Al helden, waert geroemt met mont en fenixpenne;
Zoo moet de lauwerkrans, die in dees heldenbaen
Is opgehangen, uw verdiensten noit ontstaen.

Gy eert Apol, en kiest zyn goddelyke gaven,

Dees tot uitspanning, die om zweetende in te slaven.
Na 't moedigh dempen van 's volks ziekten, u bewust,
Schaft u de Poëzy een aengenaeme rust.
Zoo waert ge al lang vermaekt (dies wentelde ik in weelde)
Als myn geringe harp bywyl een deuntje queelde.

[p. 407]

 

Sokraet schepte eertyts in eenvoudigh kinderspel

 

Geen hartelyker lust na lastigh boekgequel.

 

Hoe dikwerf plagt ge my tot dichten aen te sporen,

 

Als uw bescheidenheit zich blydlyk dus liet hooren:

 

Zing op, o veltpoëet: uw zangen ons zoo zoet

 

Bekomen als de slaep aen een vermoeit gemoet.

 

O overhooge lof voor al te laege toonen!

 

O heerelyke prys, wie zal, wie kan u loonen!

 

O onverwachte gunst en bron van dit gezang!

 

O GYZEN, 'k zong te kort al zong ik eeuwen lang.

 

Dees vrientschap heeft my dier tot dankbaerheit verschuldigt,

 

Dees heuscheit heeft zoo dik myn vreugt vermenigvuldigt,

 

(Hoewel gy midlerwyl de myn der artseny

 

Doorwroet) dat ik u dank, maer zonder vleiery.

 

Had gy nu ook Homeers of Maroos kopre klanken

 

Of Flakkus gulde lier of Pindars luit te danken!

 

Doch by de Goden geld een offer al is 't kleen.

 

Wie doet dat hy vermagh doet wat oit Cezars deên.

 

Zoo waerlyk moete uw vlyt de wreede doot verslinden;

 

Zoo waerlyk moete ik aen uw gunst een toevlucht vinden,

 

En 't kermend ziekbed aen uw kunst, die doden wekt:

 

Terwyl gy 't prinslyk Delf een Eskulaep verstrekt.