Gedichten. Deel 1

[p. 381]

Lettergroet aen den heere Pieter de Bye, rechtsgeleerden.

Uit Abtswouts brede buitenbuurt
Wort u dit vrolyk dicht gestuurt,

Schoon kort en schaers gemeten;

DE BY, zoo ryk van geest en kunst.
Een dankbaer hart magh milde gunst

Noch heusch onthael vergeten.

Uw vrientschap, openhartigheit,
Lofwaerde zeên en wys bescheit

Verbinden my te krachtigh:

Maer die te loonen naer waerdy
Daertoe valt myne poëzy

Te tenger en onmagtigh.

[p. 382]

 

G' ontfingt my korts in 's Gravenhaeg,

 

Uw wieg en woonplaets, daer gestaêg

 

's Lants Grooten zich vertoonen:

 

Wy gingen door dit vlek, een hof

 

Vol hoven, hoog van prael en lof,

 

Daer weelde en rykdom woonen.

 

Voorts traden wy, verheugt van zin,

 

't Bataefsche Tempe spoedigh in,

 

Tot vriendenkout gereder.

 

Hoe kort viel ons die wandelbaen

 

Waerlangs de groene linden staen,

 

Befaemt door Huigens veder!

 

Hier prezen wy Hoofts maet en zwier

 

En kracht van tael. wy prezen hier

 

De Zwaen van Agrippyne:

 

Ook Vollenhove, Moonen, Brant,

[p. 383]

 

En 't Goesch vernuft wiens dichtstar lant

 

En water overschyne.

 

Hier streelde gy met ernst en jok

 

Myn ziel, totdat de middagklok

 

Met haer metaele stemme

 

Ons dischwaert preste, daer uw wyn

 

Te node lyt dat dwaeze pyn,

 

Of zorg den geest beklemme.

 

Nadat het lichaem geen gebrek

 

Meer voelde ging uw boekvertrek

 

Ons open. o! hier bloeien

 

De kruiden (dacht ik) daer DE BY

 

Uit gaêrt de honiglekkerny

 

Waervan zyn woorden vloeien.

 

Hoe dikwyls denk ik aen dien dagh!

 

De tyt liep sneller dan hy plagh.

[p. 384]

 

'k Vertrok, maer vry ongaren.

 

Uw rede, elx ooren wellekom,

 

Weêrhielt my; 'k zagh wel driemael om.

 

Waer was de vreugt gevaren?

 

Indien gy nu nogh, vry van druk,

 

Minerve viert, en, van 't geluk

 

Gezegent, lang moogt leven

 

Met uwe kuische gemaelin

 

En blyde kindren, in myn' zin

 

Om uw gezang verheven;

 

Indien Apol die 't licht verspreit,

 

En Themis, voor wiens achtbaerheit

 

't Krakkeel verstuift der menschen,

 

U altyt minnen, leiden, raên,

 

En ik in uwe gunst magh staen

 

Zoo gaet het naer myn wenschen.