Gedichten. Deel 1

[p. 379]

Morgenzang,
Aen den heere Valerius Rover.

De blanke dageraet bemaelt met gulde glanssen

De dagkim, als hy plagh.

Het kriekende oosten pronkt met koele roozekranssen,

En gaet in arbeit om den arbeitzaemen dagh

Te baeren. midlerwyl verkrygen alle dingen

Hun verf en wezen weêr.

D' ontwaekte nanacht wykt: de stomme wouden zingen,

Beluistert van het velt langs 't vlakgekemde meer.

Gins streeft een herderin die fier op natte struiken

Heur naekte voeten zet.

De ploeger wekt zyn' os: de visser licht zyn fuiken:

De reizer tygt op wegh: de jager spant zyn net.

Thans ziet men Melkerbuur den vollen eemer dragen;

Hy zingt en kent geen leet.

Hy pryst zyn jeugdigh vee: hy pryst de jeugt der dagen:

Hy pryst de klaverwei die room en boter zweet.

[p. 380]

 

Hy hoort den nyvren smit het heiligh kouter smeden

 

Dat zynen akker bout.

 

Ook toont hem 't nuchtre licht de huiverige steden

 

Daer hem de noeste markt fyn zilver telt en gout.

 

O lachende uchtentstont, gewenschte troost der kranken,

 

En leven van myn lier,

 

Ik zou met langer liedt uw vrolyke aenkomst danken,

 

Maer och! gy vaert te snel, gy vaert te snel van hier.

 

Uw vliegent radt draeit radt, en d'avont volgt den morgen

 

Dus nadert ons de doot.

 

De dagen zyn haer schreên, verzelt van bleeke zorgen:

 

Wie zou dan lust versmaên daer hem de tyt toe noodt?

 

Legt ge, o VALEER, nu nogh van loomen slaep bekroopen,

 

En staet ge nogh niet op?

 

Ai koom toch vaerdigh hier; hier gaet de hemel open.

 

D' alkoesterende zon vergult der bergen top.

 

Neem uw KORNELIA, die ROVERS kan beknellen

 

In boeien, aen uw hant.

 

Zoo doe de morgenvreugt twee eedle harten zwellen

 

Gelyk de milde dau het dorstigh groen op 't lant.