Gedichten. Deel 1
(1722)–H.K. Poot–
Auteursrechtvrij
[pagina 373]
| |
I. Zang.
Zoo dra des menschen gruwelstukken
De Godtheit tergden, zonder maet,
Begroef zy hem in ongelukken:
De roeden wiessen nevens 't quaet.
Men most voortaen met duizent rampen,
't Zy zielverdriet, of lichaemspyn,
| |
[pagina 374]
| |
Elendigh worstelen en kampen,
In al te jammerlyk een' schyn.
Het leven hing aen leet gebonden.
De zorgen knaegden 't angstigh hart.
Toen wert de zangkunst uitgevonden,
Eene artseny voor boezemsmart.
't Veelmondigh orgel liet zich hooren.
Het allereerste snaerenspel
Schonk blyden wyn voor treurige ooren,
En brogt den moedt op zynen stel,
Voorheene aen 't flaeuwen en verslappen.
De noodt baert kunst en wetenschappen.
| |
I. Tegenzang.Dus teelden ook d' aeloude tyden
De kunst die 's lichaems noothulp strekt,
En met voorzichtigh medelyden
De ziekten zalft en 't leven rekt.
Men ondervondt de kracht der zaden
En kruiden, in het wout gegaêrt.
Dies viel het duister om te raden
| |
[pagina 375]
| |
Of Godt den menschen, boos van aert,
Meer leets bestelde en zwaerigheden
Of tegenmiddlen. toen de Doot,
Met haere rammelende leden,
Het alles dreigde most ze uit noodt
Voor d' edele Geneeskunst wyken.
Die gaet, dus fier, zoo menigwerf
Met groene zegepalmen stryken
Als schutster van 't gemeen verderf;
Terwyl de hoopelooze kranken
Haer trouwe zorg en vlyt bedanken.
| |
I. Toezang.Laet Koorts en dorre Tering
En bolle Waterzucht
Den kop verheffen in de lucht
En plaegen 't aerdtsche ront
Met andren van haer vloekverbont
En helsche samenzweering;
Ik weete hulp en baet.
Men gae, als 't leven, eng van paelen,
| |
[pagina 376]
| |
Becingelt zit van quaelen,
By een' ervaren arts om raedt.
Wie spade wenscht te sterven
Magh zyne hulp niet derven.
| |
II. Zang.Verdiende oit kunst met glorikroonen
Vereert te zyn en hoog gedacht;
't Is dees, die heden mynen toonen
Het leven schenkt en nieuwe kracht:
't Is dees, die uit de steile poorte
Van 't opperste paleis gedaelt,
En dies van hemelsche geboorte,
Gelyk de klaere middagh straelt
Van majesteit voor 't oog der volken:
't Is dees, die, 't menschelyk gestel
Doorkruipende, de dikke wolken
Der ziekten wechveegt, en de wel
Der quaelen stopt en uit doet droogen.
De helden die haer bystant biên
Verheft ze door haer groot vermogen
| |
[pagina 377]
| |
Tot heiligen, in eere ontzien.
Men pryz' hen die hunn' tyt en wennis
Besteên aen levensnutte kennis.
| |
II. Tegenzang.De bezigheden van VAN GYZEN,
Den braeven lyfarts, zyn met recht
In 't licht te zetten en te pryzen,
Naerdien hy duurzaeme eer inlegt.
Hy ziet, tot binnen d' ingewanden,
Door vel en bloet en spieren heen,
En hoedt de levenshulk voor 't stranden,
Zoo wydt verzeilt in holle zeen.
Het lust hem dolle pyn te stelpen,
En elk die nu wat zachter leit,
Ten trots der doot, voorts op te helpen.
Wat dunkt u van dien arrebeit?
Waer 't staele noodlot slechts te buigen
Hy hielt de graven eeuwigh leêg.
Dit zou 't herboren leven tuigen
Indien de stem der snaeren zweeg.
| |
[pagina 378]
| |
De frischeit, vrolyk aen 't bedyen,
Schuilt in zyn heilzaeme artsenyen.
| |
II. Toezang.Ik schat hen wys van zinnen,
Van inborst goedertier,
En waert geroemt met keel en lier,
Die ons met raedt en daet
Verquikken als de hoop vergaet.
Men moet van hun beginnen,
En eindigen met hun.
Dus most ik dan VAN GYZEN loven
Wiens yver ik, van boven,
De gunst des milden Hemels gun.
Zyn kunst blyve onbederflyk,
Zoo zy zyn lof onsterflyk.
|
|