Gedichten. Deel 1

[p. 367]

Akkerleven.
Aen den heere Mr. Kornelis 's Graevezande, rechtsgeleerden.

Hoe genoeglyk rolt het leven

Des gerusten Lantmans heen,

Die zyn zaligh lot, hoe kleen,

Om geen koningskroon zou geven!

[p. 368]

 

Laege rust braveert den lof

 

Van het hoogste koningshof.

 

Als een boer zyn hygende ossen

 

't Glimpend kouter door de klont

 

Van zyn' erffelyken gront,

 

In de luwt der hooge bosschen,

 

Voort ziet trekken; of zyn graen

 

't Vet der klai met gout belaên;

 

Of zyn gladde mellekkoeien,

 

Even lustigh, even bly

 

Onder 't grazen, van ter zy,

 

In een bogtigh dal hoort loeien;

 

Toon my dan, o arme stadt,

 

Zulk een' wellust, zulk een' schat.

 

Welige akkers, groene boomen,

 

Malsche weiden, dartel vee,

[p. 369]

 

Nieuwe boter, zoete meê,

 

Klaere bronnen, koele stroomen,

 

Frissche luchten: overvloet

 

Maekt het buitenleven zoet.

 

Laet een' koopman koopmanswaeren,

 

Huis en hof en kas en gout

 

Waegen op het schuimend zout

 

Daer de witte zeilen vaeren,

 

Vaeren, maer met groot gevaer;

 

Veemans rykdom blyft vandaer.

 

Laet de drokke pleitzael woelen,

 

Menigh vreezen dat de schael

 

Van de vierschaer ryze of dael'

 

Voor de strenge rechterstoelen;

 

Veeman houdt zich by zyn vee,

 

En daer blyft zyn zorregh mê.

[p. 370]

 

Zaeien, planten en verzetten

 

Geeft hem werk. hy vist en jaegt.

 

Dikwyls valt hem eer het daegt

 

Vliegent wilt in looze netten:

 

Dikwyls voert hy met zyn raên

 

Grazigh zuivel stêwaert aen.

 

Appels enten, peereplukken,

 

Maeien, hooien; schuur en tas

 

Stapelen vol veltgewas,

 

Schaepescheeren, uiers drukken;

 

Zeven kinders en een wyf

 

Zyn zyn daeglyx tytverdryf.

 

Vork en riek en schup en spade

 

Zetten zyne lusten pal,

 

't Zy de welgemeste stal,

 

't Zy de boomgaert hem verzaede,

[p. 371]

 

't Zy de kruitben niet te loom

 

Op zyn laege tafel koom'.

 

Als de lente 't lant beschildert,

 

Als de zomer zweet en gloeit

 

Ploegt en spit hy onvermoeit.

 

Als de winter 't wout verwildert

 

Houdt hy den berookten haert

 

Met zyn vrienden, ront van aert.

 

't Herfstsaizoen, vooral te danken,

 

Snyt hem druiven, perst hem most,

 

Most die slechts wat moeite kost:

 

Hemelwaerde wyngertranken

 

Vullen dan met wyn zyn ton;

 

Onlangs schutten ze ook de zon:

 

Want des zomers, na veel zwieren,

 

Neemt hy, om zich goet te doen,

[p. 372]

 

Onder 't loof een slaepje in 't groen

 

Daer de vogels tierelieren,

 

Daer een levendige vliet

 

Van de steile rotsen schiet.

 

Els, zyn liefste door het trouwen,

 

Wiegt met zang hem daer hy slaept

 

Schoon ze vry al wyder gaept

 

Dan de hoofsche staetjongkvrouwen;

 

En hy kust 'er Elsje voor.

 

Dus brengt Melker 't leven door.

 

Zeg my nu, o 's GRAEVEZANDE,

 

Die behalve meer ook weet

 

Hoe een boer zyn' tyt besteet;

 

Toon me, o Rechtlicht in den lande,

 

(Zoo zy u myn zang gewydt)

 

Wie zyn leven zachter slyt.