Gedichten. Deel 1

(1722)–H.K. Poot– rechtenstatus



[pagina 385]


Op den hoogen Watervloet, omtrent het einde des jaers MDCCXVII. 'k Zal van de grimmigheit der aengeschonne zee En haere golven zingen; En hoe de werelt krimpt van woedent waterwee. Och! mogt myn jammerklagt door lucht en wolken dringen. Godts gramschap, lang gesart door 's menschen wrevelmoedt En opgehoopte zonden,
[pagina 386]
Bedreigde 't aerdtryk met een' nieuwen wereltvloet, En preste 't pekel op uit grondelooze gronden. Daer quam een winterstorm, van 't bulderend noortwest, Aengieren op zyn pennen: Die schudde strant en duin en toren en stêvest, Veeljaerigh eikenbosch en hooggetopte dennen. Toen sloeg, o Wezer, Elve en Eems, of wie gy zyt, Toen sloeg uw lot aen 't zinken. Uw veege hoop verstoof. gy waert den zegen quyt. Men zagh geen eene star tot uwen bystant blinken. Het groene zeenat dringt en berst verbolgen in, En klimt met gryze baeren: Die werpen 't lichte schuim aen 's hemels steile tin, En weeten van geen rust, noch denken op bedaeren. De logge dyken zyn nu losser dan de stroom. Hoe zal men d' inbreuk weeren? 't Wanschapen watervee weidt zonder pael of toom; Hier helpt geen heiwerk, hooft, noch wigt van hechte beeren. Dus dryft het vaste lant met vliet en zee gemeen. Wat legt het diep verdronken! De steden zien verbaest rontom haer muuren heen Slechts scholpent nat; alsof heur d'aerdboôm waere ontzonken. O deerelyk tooneel van 's werelts lossen stant! O klaegstof aller tongen! Het driftigh wier bedekt het weligh korenlant. De dolfyn speelt en zwemt daer onlangs d' ossen sprongen.
[pagina 387]
Ook vaert men hoog en wydt daer 't bezigh kouter pas Den vetten klaigront scheurde. Het vaertuig troost wie nogh der doot ontklommen was En op een dryvent dak van leet en honger treurde. Voort most men, met verdriet, na dezen bangen noodt, De drenkelingen vissen. De man vindt zyne gaê, de zoon zyn' vader doot. Och! leefde d' ouderdom tot zulke jammernissen? D' onnoozle jongkheit quam den zuigling niet te baet, Noch kracht den frisscher jaeren. De schoonheit redt geen maegt, in zoo benaeut een' staet. Het water was te wreet om kunne of stant te spaeren. Ik zwyg dan hoe Thessaelje eens ondervloeide, of hoe Deukalion zich bergde. Een wisser faem vloog my met natte wieken toe, Terwyl ze myn cimbael al droever klanken vergde. O Embde, Fredrixstadt, Ditmarssen, Hamburg, Breem, En Groeningsche landouwen, Hoe zucht gansch Kristenryk als 't uwen ramp verneem'! Wie kan uw ongeval met droog gezicht beschouwen? Waer zyn uw dorpen, eer een krans om stadt en wal? Waer zyn die schoone dorpen? Delfzyl, zoo sterk gebouwt, quam plotselyk ten val, En ziet zyn vesting en blokhuizen omgeworpen. Waer is het dierbaer vee dat u nogh overschoot, De rykdom uwer weiden?
[pagina 388]
Hadt maer de heete pest dat altemael gedoot; Nu smoort het in den vloet die stal verschoont noch heiden. Het stont zoo gruwzaem niet toen d' oude Tiberstroom Het halve Rome dekte En brede plekken van den Italjaenschen boôm, Misschien omdat zich 't volk met vorstenmoort bevlekte: Hier stiet een Noahs tyt, te byster en verwoet, Des afgronts sluizen open: Dies zonken lant en liên in dootschen wederspoet. Men kon Godts gramme hant ontduiken noch ontloopen. Ook trof de hooge vloet, door 't ongestuimigh weer, Hollanders en Westvriezen. Het magtigh Amsterdam liep aen en schrikte zeer. De zeestadt Hoorn scheen zich in 't water te verliezen. Erasmus wieg wert vlot. zyn pronkbeelt van metael Stont naeulyx boven 't water. De Maes beklom die stadt, Zuidthollants waertste prael, En vulde 'er straet en kaei met bruischent golfgeklater. Zoo was de boezem van den Noortschen Oceaen Gezwollen en gereezen. Men gunne ons, in ons dicht, veel leets verby te gaen. Ik wensch in deze stof niet uitgeleert te wezen. Ik wensch, voor my en elk, dat Godt het woeste meer Bepael met vaste stranden. O Hemel, schaf ons noit zoo droef en treurstof weêr, Maer stort uw' zegen af op alle Kristenlanden.

Vorige Volgende

Op den hoogen Watervloet, omtrent het einde des jaers MDCCXVII.