Gedichten. Deel 1

[p. 355]

Valsche Vrientschap.
aen Gratianus.

Daer is, indien 't u lust een' huichelaer te kennen,

Oprechte Gratiaen,

Daer is een snode guit die listigh weet te rennen

Op lasterlyke paên.

Hy zal u vrientschap biên, en overbodigh eeren;

Maer wacht u, wacht u wel.

't Blanketsel dekt de sproet gelyk spierwitte veêren

Het zwarte zwaenevel.

Gy weet hoe 't monster Sfinx lieftalligheit vertoonde

In 't maegdelyk gelaet,

Maer met den leeuweklaeu 't elendigh Thebe loonde:

Zoo heelt dees boef zyn' haet.

Nu meent ge in myn gedicht zyn' naem licht op te speuren:

Maer neen; dien schaem ik my:

Dien haet ik als 't geknars van Plutoos yzre deuren

In 't ryk der razerny.

[p. 356]

 

De verf waermede ik hem verbeelde is 't kenbaer teken

 

Van 't schrikdier, yders schaê.

 

Hy heeft den krokodil de veinskunst afgekeeken,

 

En bootst den luipert na.

 

Men verge my ook noit te denken of gelooven

 

Dat hy uit menschen sproot.

 

Een vinnigh boschgedrogt, verhit op schendigh rooven,

 

Ging van dien gruwel groot.

 

O Gratiaen myn vrient, die, heusch en braef van zeden,

 

De vrientschap heiligh schat,

 

Hy zwoer my trouwe gunst: maer maek eens staet op eden

 

Van zulk een pest der stadt.

 

Nu durft hy niet alleen my schuwen en verlaten,

 

Maer schent myn' naem meteen.

 

Zoo gaet het toch. de mensch heeft in den aert te haten

 

Dien hy misdeet voorheen.

 

Hiertoe spant hy gestaêg den lasterboog nogh styver,

 

En streelt zich met myn leet.

 

Zie daer een' schoonen loon voor myn' bezweeten yver,

 

Tot zynen dienst besteet.

 

Voorwaer toen zyn gevlei en treken my bekoorden

 

Scheen my die valscheit veer.

 

'k Beloofde my een' vrient; maer d' allerschoonste woorden

 

Zyn woorden en niet meer.

 

Helaes! waer schuilt de trou? (u will' de Hemel zegenen,

 

Myn halsvrient, vroom van hart)

[p. 357]

 

Waer zou Orestes thans een' Pylades bejegenen

 

Tot troost van zyne smart?

 

'k Moet d' onderlinge trou van Nizus schier benyden

 

En zynen Euriael:

 

Wat stont hun vrientschap pal in die benaeude tyden,

 

Ten trots van vier en stael!

 

De trouwe Thezeus en Pirithoüs bezoeken

 

Den duistren jammerpoel.

 

Hun vrientschap wandelt fier door duizent naere vloeken

 

By 't lichaemloos gewoel.

 

'k Zwyg van Achilles die dwars door den moort dorst draven

 

Om 't missen van zyn' vrient.

 

Die oude trou is met al zulken lang begraven.

 

Zy had toen uitgedient.

 

'k Zagh thans eer een' Buzier of Falaris te vinden

 

Dan zulke vrienden meer:

 

Ja 'k zagh een' aertstieran afschuwbre doden binden

 

Aen levenden veeleer.

 

Waer word ik van de spyt en gramschap heen gedreven?

 

Dit is een woest gewest.

 

Wie kan by 't nors gegrim van deeze beeren leven?

 

Hier schuilt een draekenest.

 

Gy bloethont, bast gy nogh, daer ge in myn gramme handen

 

Die kromme speeren ziet?

 

Dat 's 't wapen van Jupyn 't geen u licht aen kost randen.

 

Kent gy de Dichters niet?