Gedichten. Deel 1

[p. 352]

De tamme Leeu en het Hart.

Fabel.

Een quade naem maekt nogh den mensch verdacht,
Die, van den dienst der zonden en haer magt
Ontslagen, zich bekeert tot deugt en kennis.

[p. 353]

 

De Leeu, getemt door vlyt en kunst en wennis,

 

Zagh 't Hart weleer vol vreeze omtrent hem staen,

 

En sprak het dus beleeft en minzaem aen:

 

Ontzet u niet; hier is geen quaet te vreezen.

 

Ik ben niet meer die 'k eertyts plagt te wezen.

 

'k Misdede u niet al waere ik los en vry

 

Van pael en bant en plicht en dienstvaerdy.

 

'k Laet nu de tucht, bescheiden van manieren,

 

Den loop van myn verandert leven stieren.

 

'k Volg stil en zacht aen 't leizeel mynen heer.

 

Zyn' wil en wenk weêrstreef ik nimmermeer

 

Door wrevelmoet, maer stelle my gelaten.

 

Myn magt zou nu geen dieren schaên maer baten.

 

Koom nader by: waerom dus lang gepeinst?

 

Zoo sprak de Leeu, bedaert en ongeveinst.

 

Maer 't Hart hierop, misleit door waen en gissen:

 

Gy waert voorheen de schrik der wildernissen.

 

't Versaegt gediert herdenkt met hartenleet

 

Uwe ondaên, daer 't van bangen dootschrik zweet.

[p. 354]

 

Wat donker hol school veiligh voor uw woede?

 

Gy leefde in moort; dies hou het my ten goede

 

Dat ik u schuwe al schynt gy dus bedaert.

 

De naem van Leeu maekt my met recht vervaert.

Aenmerking.

Ons is byna in alle gelegentheden niets nutter dan een voorzichtigh wantrouwen. Die licht gelooft wort licht bedrogen, en 't Is niet al gout dat blinkt, zeggen de spreekwoorden, die dochters der ondervindinge zyn. Honigh op de lippen en vergif in 't hart te dragen is al eene oude maer vervloekte kunstgreep; en eene gladde tong misleit ons gemakkelyk, naerdien de welsprekentheit doorgaens vryer ingang en meer spelens vergunt wort dan de waerheit. Helaes, hoe hebben bedrogh en valscheit velt gewonnen! Wat schuilen 'er somtyts al snode ondeugden onder het zedigh gewaet van eene geveinsde oprechtigheit! Verwonder u niet: de Duivel zelf speelt dikwyls, in de gedaente van eenen Engel des lichts, op het toneel der werelt zyne helsche rol. 't Is dan geene geringe kunst, geduurigh en overal wel op zyne hoede te zyn, en waerheit en schyn naeukeurigh te onderscheiden. Maer, gelyk men niet zelden met zyn schade leert, dat schyn bedriegt; zoo zal men ook gemeenlyk zulken, die van den breeden onwegh der godtloosheden tot de steile heirbaen der deugt zyn overgeslagen, nogh mistrouwen, en op hun doen en laten een wakend oog houden, gelyk onze Fabel leert. Men bewaere dies altyt den goeden naem, die beter is dan goede oli, en vliede de ondeugt als eene booze en ineetende quael die na haer vertrek nogh afzichtige littekens in ons laet. Die eens steelt is altyt een dief, zegt men, en een leugenaer wort traeg gelooft al spreekt hy de waerheit. Wie zal ook een onbekommert betrouwen stellen op iemant die zich oit met verraet beholpen heeft? dit zy mede gezegt van andere euveldaden en haere bedryveren. Immers, d' Apostel Pauwels, die van eenen wreeden wolf in een' getrouwen herder veranderde, wert na zyne bekeering gevreest, en zyn amptgenoot Peter schatte het gedierte, dat, voorheene onrein maer nu door Godt zelven gezuivert, hem in een gezicht vertoont wiert, nogh op zyne oude waerde.