Gedichten. Deel 1

[p. 342]

Arme Rykdom.

In uw goutkantooren wassen
Atlas appels, hoog en laeg,
En de tuimelende Taeg
Hutselt 'er zyn blonde plassen;
Echter hoort men u van dorst
En verwoeden honger klagen,
Erizichtons onzer dagen,
Tantals, die Godts gramschap torst.
Laet Peru ook t'uwaert waeien,
Koffert Indië ter vlucht;
Water kan geen waterzucht,
Gout geen' droogen goutdorst paeien.
Arme gierigaerts, hoe na
Zit gy by uw zilver warmer?
Door uw' rykdom wort gy armer,
Met uw schatten groeit uw schâ:

[p. 343]

 

Want die rinkelende banden

 

Houden u, met recht verfoeit,

 

Deerlyk op den hals geboeit:

 

Dit is 't goet dier waerde panden.

 

Ai, wort wyzer toch, en houdt

 

Eindlyk op van mynegraven;

 

Zyt niet langer ryke slaven.

 

Goude vryheit gaet voor gout.

 

Vreest gy dat de kerkhofkuilen

 

Zullen steigeren in prys,

 

Dat gy dus, bedaegt en grys,

 

Rust en lust om gelt loopt ruilen?

 

Of denkt ge eens met syn metael

 

't Straffe sterflot om te koopen?

 

Krezus zou dat vruchtloos hoopen:

 

Krassus sneuvelde door 't stael

 

Daer hem gout ontzet noch staten.

 

Schoon de razende Fortuin

 

Iemants gelthoop tot een' duin

 

Aen doet groeien, 't zal niet baten

 

Als de doot hem, eer hy 't gist,

[p. 344]

 

Voortstuwt, volgens last van boven,

 

Uit zyn hoven naer de hoven,

 

Van zyn kisten in de kist.

 

Vrekke heblust zal u quellen

 

Al verlaed ge uw zwangre kiel;

 

En van kommer krimpt uw ziel

 

Midlerwyl uw beurzen zwellen.

 

Doch, begeert ge, in gout verwart,

 

Beter kans by 't hair te vatten,

 

Zoo ontsluit de boei der schatten

 

En verstoot uw gierigh hart:

 

Dan, dan zult ge u eenmael sparen.

 

Maer al daelde Febus zelf

 

Van het hemelsche gewelf,

 

't Klinkend gelt verdooft de snaren.

 

Gaet dan, goutgriffoenen, zweeft

 

Met uw levendigh geraemte.

 

Al uw gout is root van schaemte

 

Nu het zulke meesters heeft.