Gedichten. Deel 1

[p. 339]

Rechte Wegh.

Daer is een wegh die onvermoeit,

Uit 's werelts kromme wandelperken,

Naer d' Elyzeesche velden spoeit

Door twee aeneengeboude kerken,

Van outs der Deugt en Eer gewydt.

Dees wegh, met heldenschreên te meten,

Wort om zyn regelrechtheit, zydt

En veer, de rechte wegh geheeten.

De wysheit lei hem, zonder bogt,

Naer 't strakgeschoren snoer der reden

Opdat hem ieder kennen mogt,

En zonder bysternis betreden,

En zonder dolen, nimmer stil.

Hier valt naer geenen koers te gissen.

Eneas hoeft geen Strantsibil,

[p. 340]

 

En Thezeus kan zyn kluwen missen;

 

Mits 't padt, waervan myn vedel rept,

 

Het leven is der welbezinden

 

Dat uit de deugt zyn leven schept.

 

Maer is dit heilzaem spoor te vinden?

 

Gewis. 't gemoet weegt goet en quaet.

 

De Hemel schonk den mensch dien zegen,

 

Dat dit als leidsman met hem gaet

 

En hemt op dwalende ommewegen.

 

De vromen, die, bedacht en wys,

 

Op deze heirbaen niet bezwyken,

 

Maer vaerdigh rennen om den prys

 

En opgehangen palm te stryken,

 

Genieten aen het endt hunn' loon;

 

Een kroon van goude zonneglanssen

 

Daer Ariadnes starrekroon

 

Voor zwichten moet aen 's hemels transsen.

 

Ook treên ze met verheugden voet

 

Op rozeblaên langs mirtetelgen

[p. 341]

 

Ter plaetse daer ze uit Lethes vloet

 

Een eeuwigh leetvergeten zwelgen;

 

Wel bly en vrolyk om dit lot,

 

Hun toegekeurt als hemelneven,

 

Terwyl hun naemen onverrot

 

Op 't bladt van duizent tongen leven.

 

Dus quam myn dicht ten halven maer:

 

Want nu resteerde 'er nogh te zingen

 

Wat zwarigheên den wandelaer

 

Op dezen Kolchistogt bespringen,

 

Wat dolle stieren hy al kort

 

In 't ongewoon gareel moet spannen,

 

Eer hem dit gulden Vlies geword',

 

En welk een' boschdraek overmannen;

 

Of Weifelaer betradt de baen.

 

Hy wou den steilen wegh passeren,

 

En is hem spoedigh opgegaen

 

Om spoedigh weêr te rug te keeren.