|
| |
| |
| |
Ryke Armoede.
Aen Saloninus.
Tot nogh heb ik u voor een groot Stoyk versleten,
Nu schynt ge uw eige les en regels te vergeten.
Gy schreit om uwe schade, en klaegt uw' noodt met pyn.
Is dat stantvastigheit? zyn dat gelyke zinnen,
Hiet dat het tytlyk heil zoo onverschilligh minnen
Dat ons 't verlies daervan noit leet of hinder doet?
Vergeef my dit: gy zyt met al te snelle stappen
Uit Zenoos school getreên.
Gy kent het Wyf nogh niet dat, wuft van eigenschappen,
Zoo los en wankel staet op eenen ronden steen.
De droevige Armoê quam u onverwacht bezoeken,
| |
| |
Maer drukt u zacht en licht:
Nogh schynt ze u helscher dan d' afgrysselykste vloeken,
En schrikkelyker dan Meduzaes aengezicht.
Waertoe dees bittre klagt, dit ongeregelt schrikken?
Laet liever zachten troost uw angstigh hart verquikken.
Een dwalend misverstant baert u dit zielverdriet.
't Geen overtolligh was heeft u 't geval ontnomen:
Gy vint uw nootdruft nogh;
Die kan men zonder angst of lyfsgevaer bekomen.
Men slaeft om overvloet. wat baet de rykdom toch?
De matige natuur eischt weinigh voor het leven.
Men hoort der voglen zang
Die, ryk voor eenen dagh, door blaên en takken zweven.
Met weinigh leeft men minst zyn' erfgenaem te lang.
Al 't quaet 't geen d' armoê baert is dat ze, tegens reden,
Den mensch verachtlyk maekt.
Een vrolyke armoê brengt geluk en zaligheden;
Maer ze is geene armoê nogh ten zy ze ons droef genaekt.
| |
| |
Die niets verliezen kan magh onbekommert zingen
Hy wandelt onbelet door vyantlyke klingen,
En slaept gerust, daer kram noch grendel hem besluit.
Geloof my. onder 't riet der laeggeboude hutten
Woont d' ongestoorde rust.
Een marmeren paleis kan geene zorgen schutten;
Men vint 'er vrees in vreugt, en teffens last in lust.
Geen kroon, hoe trou gedient van stael en snelle paerden,
Stilt hooftpyn, als men lyt.
Daer schuilen menigmael verraderlyke zwaerden
Ook achter 't veinzend gout van vorstlyk muurtapyt.
Laet, wie gy wezen moogt, laet eens den hoogmoet zakken:
Vergaep u aen geen' schyn.
Uit boersche kruiken, slechts van roode klei gebakken,
Drinkt iemant zelden 't wee der doot in met venyn.
Het kostelyk Genoeg weegt rykdom op en staten,
De werelt zwoegt en zweet om dingen die niet baten.
| |
| |
't Begeeren houdt ons arm ook midden in het gout.
Wien schat gy ryker toch, den Macedoonschen koning
Of hem die, welvernoegt in 't kleen, tot zyne woning
Een ydel vat gebruikte, en vreedzaem rusten kon?
Voorwaer, Saturnus eeu was zonder pracht behaeglyk,
Toen 't gout te voorschyn quam wert 's menschen leet ondraeglyk.
Een zelve myn gaf twist en nyt uit en gewelt.
Hy leeft dan veiligst, die met onbegeerlyke oogen
Geltstapels kan zien staen:
Aldus wert Kurius tot geen verraet bewogen,
Naerdien hy om een raep geschenken dorst versmaên.
Anakreon vint leet in koningklyke gaven,
De rykdom maekt al meest zyne eigenaers tot slaven.
Waer slaet men munt die zorg of droeven kommer sust?
Versmaed toch d' armoê niet, dat zou geen menschen voegen;
| |
| |
De goôn versmaên haer niet.
Filemons schamel huis kon Jupiter vernoegen.
Duik neêr: wy nadren ook met klimmen ons verdriet.
Een felle stormbui breekt de hemelhooge pynen,
Terwyl het kruipend veil, in hoven en woestynen,
Het ongeval ontschuilt langs laen en beek en bron.
De rustelooze nyt laet d' armoê veiligh glippen,
Maer volgt en plaegt het gelt.
Zoo wort ook d' armoê minst van d' afgesleete lippen
Der slaefsche vleiery bedrogen en gequelt.
Voorts, wat wy van 't geval te leen gekregen hebben
Al wat de maen beschynt zal altyt vloeien, ebben,
En wisselvalligh zyn gelyk het licht der maen.
Bid dan om rykdom dien geen laege zinnen vatten,
Bedrukte Salonyn, de waerdigste aller schatten
Is een gezonde ziel in een welvarend lyf.
|
|
Auteursrechtvrij