Gedichten. Deel 1

[p. 283]

Lofkrans voor den heer Wilhelmus van Loo,
Na zynen redenstryt over het eischen in 't gerecht, der beide Rechten Dokter verklaert.

Vrou Themis zagh van LOO naer prys en gloridingen

In 't ruime lettervelt met onbezweeken moedt,

Dies eert ze in hem de bloem van haere lievelingen

En dekt zyn schrander hooft met eenen lauwerhoet.

Hoe wakker zal die gunst den braven yver queken

Die in zyn' boezem brant ter liefde van het Recht!

Astrea lonkt hem toe uit 's hemels klaere streken,

En wenscht zyn jeugt geluk die zulk een eer inlegt.

[p. 284]

 

De wangunst moet met smart zyn' rassen opgang lyden.

 

Hem voegen tabbert en bonnet en gouden ring.

 

Ai, Schikgodinnen, spint, ai spint ons gulde tyden,

 

En rekt den levensdraet van dezen Jongeling.

 

My dunkt ik zie alreê het barnen der krakkeelen

 

Door zyne tong gestilt, en d' onschult vrygepleit.

 

Wat wil zyn fiere stem de List en Twist verveelen,

 

Als zy hen tegenklinkt met kracht en majesteit!

 

Hoe vlytigh wil hy ook de kunst van Rome en Grieken

 

Nasporen eer hy koomt daer 't Recht de woorden wikt!

 

Voorsprekers, laet uw tael naer zweet en oli rieken:

 

Een reden van belang moet pal staen en geschikt.

 

Van LOO wist ons het recht van Eischen bloot te leggen;

 

De vierschaer zal den eisch een dwaeze tong ontzeggen.

MDCCXX.