Gedichten. Deel 1
(1722)–H.K. Poot–
Auteursrechtvrij
[pagina 285]
| |
[pagina 286]
| |
Hier staet, met welgepaste toonen,
Met vedelgalmen, nimmer dof,
En onverwelkbaer lauwerlof,
Een Ridderlyk penseel te kroonen.
O spraekelooze Poëzy,
O Schilderkunst, zoo hoog gereezen,
Hoe glinstert uw bevalligh wezen!
Wat zet men u al luisters by!
Gy gingt in slordige gewaden
Van outs, en schoolt in Gyges verf:
Nu kleet en dost u VANDER WERF
Met goude en purpre praelsieraden.
Wie of het oit gelooven kon?
Gy hebt (thans pronkt ge dus uitstekent)
Eerst schaduwen in 't zant getekent
By 't fakkellicht der heete zon.
Nu kan 't penseel aertswondren werken;
De vondt van een' Apollodoor.
Hoe hoog waerdeert men 't, na en voor,
| |
[pagina 287]
| |
In Cezars hof en Jovis kerken!
Natuur zagh lang nieusgierigh toe
Of niemant haer, in alle deelen,
Naerbootsen zou op verfpanneelen
Maer wert het lang verbeiden moê.
In 't endt tradt VANDER WERF te voorschyn,
Omtrent den oever van de Maes;
Die staekt heur schuiment stroomgeraes
En wil slechts dat zyn glori doorschyn'.
't Stont toen weêr aen een' ieder niet:
Hy mogt vorst Alexander malen.
Zyne orde doet de zinnen dwalen.
't Is godtlyk wat zyn geest ons biedt.
Prometeus magh zyn vingers zengen.
De diefsche kunstgreep stae hem dier.
Dees Helt behoeft geen hemelsch vier
Om leven in een beelt te brengen.
Hy hoogt en diept en mengt en strykt,
Totdat zyn toonstuk, schoon van leden,
| |
[pagina 288]
| |
In stant de drie Bevalligheden,
Of een' der groote Goôn gelykt.
Wil iemant my te traeg gelooven;
Hy vraeg den kenners van de kunst
Of ik hier zinge uit zucht of gunst:
Hy vraeg het hoogen Vorstenhoven.
Die bidden zyn kunstdaden aen,
En pryken met zyn schilderyen
Die 't onverzaedlyk oog verblyen
Gelyk de glans der zonneraên.
Waer zal ik verder af gewagen?
Zyn doek en hout, met lyst, met rant,
Men weegt ze tegens diamant
Omdat ze fyne verwen dragen.
Het los gerucht was lang gewoon,
Eer 't op de waerheit wilde letten,
Met styve kaeken uit te zetten:
Toskane spant de schilderkroon.
Nu toont dees zon der schilderlichten
| |
[pagina 289]
| |
Dat Hollant, nergens in misdeelt,
Ook schrandre schilderhelden teelt
Die voor geene Italjaenen zwichten.
Wat zyn 's mans geest en oordeel vlug!
Hoe weiden ze in aeloude boeken!
Zyn maelkunst trekt, na 't onderzoeken,
Den langvervlogen tyt te rug.
Zoo moet men wilde woestheit stuiten.
Aldus verkloekt men mensch en dier
Door onnavolgbren schilderzwier.
Zoo kan men hart en ziel vrybuiten.
O kleuren, schooner dan een bloem,
O spiegelgladde tafereelen,
Wy staeken ons eenvouwigh queelen.
De kunst verstrekt haer eigen roem.
Kunstminners, laet 's mans faem noit quynen.
Bekranst den Helt met eeuwigh groen.
Wat zou men zulken anders doen
Die eens in duizent jaer verschynen?
|
|