Gedichten. Deel 1

[p. 279]

Aen den weledelen heer Gerard van Alfen,
Toen hy na zyne redenkaveling over de borgtogt, in de hooge schoole van Leiden, tot Dokter der beide Rechten wiert ingewydt.

Zoo 't recht verviel dat staeten stiert

Wat zou de werelt worden?

Een woesteny vol ongediert,

Een Baiert zonder orden.

De deugt zou stranden met haer kiel.
't Viel alles, zoo het recht verviel.

Het onrecht scheurt, ontzint en straf,

Geheele koningkryken

Van hunn' aelouden wortel af

Daer recht en reden wyken.

Al wat een' vasten stant behoudt
Staet op rechtvaerdigheit gebout.

[p. 280]

 

Dit zagh VAN ALFEN door 't verstant,

 

En wenschte dies, ten lesten,

 

Op een' pilaer van diamant

 

Het heiligh recht te vesten,

 

En d' onderdrukte onnozelheit

 

Een schilt te strekken, daer hy pleit.

 

 

 

Toen overschreet zyn vlyt haer' pael.

 

Toen kreeg zyn yver wieken,

 

En schepte nektar uit de tael

 

Van Latium en Grieken.

 

Zoo vliegt een by om honigh uit

 

Op Hybla, ryk van geur en kruit.

 

 

 

Hoe sleep de Jongling zynen zin!

 

Hoe blaekte hy in 't harte

 

Van ongeveinsde lettermin

 

Die moeite en kommer tartte!

 

Zyn wysheit wies, daer d' oli sleet.

 

Zoek hier de lamp van Epikteet.

[p. 281]

 

Dus is VAN ALFEN voortgegaen

 

Om in de diepe hoeken

 

Der rechtzee van Justiniaen

 

Een' parelschat te zoeken;

 

Dien vondt hy ras, en keerde bly,

 

Met eer en luister aen zyn zy.

 

 

 

Ai hoor hem nu, geleert en wis,

 

Van 't hoog gestoelte melden,

 

Wat Borgen raekt, wat Borgtogt is;

 

En denk wat lettervelden

 

Hy al doorwandelt hebben moet

 

Die 't oor met zulke lessen voedt.

 

 

 

De School vereert zyn vlyt met palm

 

En groene lauwerkroonen.

 

's Volx stem verdooft myn' glorigalm

 

En laege citertoonen.

 

't Bataefsche Athene juicht van vreugt,

 

En d' oude Ryn herneemt zyn jeugt.

[p. 282]

 

Geluk, begaefde Jongeling!

 

Uw lof moete eeuwigh bloeien.

 

Help d' onschult, door verdediging,

 

Bevryden en ontboeien.

 

De vierschaer zal, met angst belaên,

 

Voor u blymoedigh open gaen.

 

 

 

Toon, daer uw vlyt den twist verplet,

 

Of toomt met bant en kluister,

 

Waer Drakoos of Likurgus wet

 

Te streng zy of te duister;

 

En hoe het Byl- en Bondelrecht

 

's Lants ongelyken juist beslecht.

 

 

 

Als ge u dan eindlyk in uw' plicht

 

Volstandigh hebt gequeeten

 

Zult gy in 't eeuwigblinkend licht

 

Uw moeite en zorg vergeten,

 

Wanneer gy uw belooning vint

 

By Godt, die 't billyk recht bemint.

MDCCXX.