Gedichten. Deel 1

[p. 272]

Op het Uitkomen der Poëzye van den heere Joan de Haes.

Zie hier het einde van ons hopen.
Hier gaet een ryke dichthof open

Vol keurigh ooft naer ieders zin:

Een hof, doorstroomt van kunstrivieren
Die 't hart verrukken onder 't zwieren:

Men vint 'er gout en parels in.

DE HAES, een telg van Lettergroten,
DE HAES, een vorst der kunstgenoten,

DE HAES, op Pindus lang gekent,

Geeft ons zyn Poëzy ten besten,

[p. 273]

 

Tot roem der. Rotterdamsche vesten

 

Die met hem duuren zonder endt.

 

Hy schaft verschot van dichtbanketten

 

Om dunne tongen voor te zetten.

 

De kenners pryzen dit onthael.

 

Waer zagh men met bevalligheden

 

Oit netter Hollants pen versneden?

 

Wie las oit sierelyker tael?

 

Maer nevens kunst en taelgeleertheit

 

Sticht hier in 't aenzien der verkeertheit

 

Het gladde vaers met kuische vreugt.

 

Roemt iemant Mevius gezangen,

 

Of strekt naer Bavius 't verlangen;

 

Wy pryzen d' eedle letterdeugt.

 

Wat klinken hier al gulde spreuken

 

En lessen, van geen' tyt te kreuken!

 

Dus boude Amfion muur en stadt:

 

Dus doen weêr Orfeus citersnaren

 

Het ongebreidelt wout bedaren.

 

Hier zingt Arion 't pekel glat.

 

DE HAES heeft langs de zilvre stroomen

[p. 274]

 

Der Maeze en haere groene zoomen

 

Apolloos tempel hoog gebout:

 

Dies hem voor zyne vlyt bedanken

 

Der brave Dichtren schelle klanken

 

En 't Burgermeesterlyke gout.

 

Voorwaer dit dichtwerk dient gekozen.

 

Gy moogt het niet verachtelozen,

 

Die kunst bemint en wetenschap.

 

Ik zie Antonides herleven,

 

En Hooft en Vondel t' onswaert streven;

 

Of treet men in hunn' heldenstap?

 

En gy die Neêrlant kost verplichten

 

Aen uw doorluchtige gedichten,

 

O onvermoeide Maespoëet,

 

Ontfang de frisse lauwerbladen

 

Daer wy uw hairen meê beladen:

 

Zy zyn met recht aen u besteet.