Gedichten. Deel 1

[p. 270]

Op den tweeden Druk van den lydenden Kristus,
Beschreven door wylen den heer Arnold Moonen, leeraer der kerke te Deventer.

Men moet voorwaer den kerktrompetter Moonen

Met dubble glori kroonen;

Dewyl zyn vlyt, die d' ooren heeft gesticht,

Nogh predikt voor 't gezicht:

Dat magh hem in dees zuivre schriften hooren,

Nu andermael herboren,

Nu andermael verscheenen in den dagh,

Die minst iet beters zagh.

Wy zien alhier Godts eenigh Kint in lyden:

In lyden dat verblyden

[p. 271]

 

Voor 't menschdom baert. het al t' onnozel Lam

 

Bluscht 's Hemels toornevlam.

 

D' aertswreetheit vangt en spant het Heil der vroomen,

 

Met zegen neêrgekomen.

 

Zy kerkert hem die 't paradys ontsluit,

 

En schelt hem voor een' guit.

 

Hoe luttel magh Pilatus vryspraek baeten

 

Die Jezus los wil laeten!

 

's Volx opgehitste en helsche lasterstem

 

Klinkt: Kruis hem. wech met hem.

 

Zoo wort in 't ende Emanuël verweezen,

 

Wiens wonden ons geneezen.

 

Hy sterft die ons 't verbeurde leven schenkt

 

En gunstelyk gedenkt.

 

't Geloovigh hart vindt dus, langs dootsche baenen,

 

Een' parelschat in traenen,

 

Een' roozengaert in bloet, onschuldigh bloet

 

Dat 's werelts schulden boet.

 

Hier kan de ziel rechtvoedtzaem manna gaêren,

 

Uit netbeschreve blaêren.

 

De waere rots, geslagen van den staf,

 

Giet dierbren laefdrank af.

 

Men moet voorwaer den kerktrompetter Moonen

 

Met dubble glori kroonen;

 

Dewyl zyn vlyt, die d' ooren heeft gesticht,

 

Nogh predikt voor 't gezicht.