|
| |
| |
| |
Ter Bruilofte van Alandus Duim en joffrou Geertruit van Gyzen.
Wekt een' blyden bruiloftsgallem.
Mengelt keel- en snaergeluit.
Strengelt mirt door maegdepallem:
D' eer der maegden is de bruit.
D' outste dochter van van Gyzen
Treet met DUIM, haer' Bruidegom,
Nu 't de Minnegoôn zoo wyzen,
Recht naer 't huwlyxheiligdom:
Recht in d' echte minnebanden.
Of is 't aertsgeveinstheit? neen.
Juno trout hun rechterhanden,
't Schutterlyke Kint hun harten;
| |
| |
Beî van zynen boog geraekt,
Beî belaên met zoete smarten,
En van twee nu een gemaekt.
Dat 's een heldestuk van 't Guitje.
Hymen komt dies vrolyk aen;
En al schreide 't lieve Bruitje
't Zou te nacht wel overgaen,
Als men kus om kus zal ruilen:
Kusjes, wrang noch smakeloos,
Maer daer honigh in zal schuilen
Dien men graeg voor nektar koos.
O! dan zal men lipjes drukken,
Kaekjes strelen, onbedaert.
Dan zal DUIM het bloempje plukken
Dat hem GEERTRUIT heeft gespaert.
Dan zal 't paer genoeglyk droomen.
Dan wort alsem suikerriet;
En geen klagen zal 'er komen
't Zy 't alleen van vreugt geschiet.
| |
| |
'k Wed de Bruigom zou nu deizen,
Schoon zyn stierampt hem weêr riep
Om naer 't riekend oost te reizen
Hy heeft eens bezuurt hoe bitter
't Scheiden valt van 't lief, dus nô;
Als men droef vaer wel zeit, witter
Hy zagh lest aen Ganges kanten
't Golfgout scheemren in den stroom,
Paerlen, eedle diamanten,
Dik gezaeit langs Indus zoom;
Hiertoe, vrank en onbenepen,
D'oosterwerelt naer zich slepen,
Om in Hollants vloot te laên.
Maer aen gout en ryke steenen
En puikschatten, hoe geacht,
Scheen hem alle schoon verdwenen
| |
| |
Als hy om zyn Schoone dacht.
Dikwyls loosde hy een zuchje,
Dat ging stryken, schoon hy bleef,
Mits een zoet en lieflyk luchje
't Naer zyn uitverkore dreef.
Somtyts in een stille kamer
Schreef hy, met verliefden zin,
Brieven, niemant aengenamer
Dan zyne opperste godinn'.
Vondt hy 't schrift dan fraei en aerdigh,
Zoo schoor 't wicht van Cytheré
Zonder toeven, rasch en vaerdigh,
Endtlyk, na vier droeve jaren,
Koomt de Minnaer zelf naer honk,
Naer het prinslyk Delf gevaren,
Daer zyn heldre noortstar blonk.
Zy, met rozen op de wangen,
Met de blyschap in de ziel,
| |
| |
Quam haer' Bruigom bly ontfangen,
Die haer nogh te meer beviel
Om zyn trouheit. wech nu, rover
Der Spartaensche koningin:
Geen Enone klaegt 'er over
Deze onwrikbre vaste min.
DUIM wist maer alleen te klagen
Dat Eool het schip door 't nat
Niet wat sneller aen wou jagen:
't Scheen hem altyt traeg en mat.
't Vaderlant scheen steets te wyken:
't Was of 't snel te rugge schoot.
Juist als d'Italjaensche ryken
Vrienden, twyfelt ge of de liefde
Die 't al dwingt, naby en veer,
Iemant oit op 't water griefde?
Venus sproot uit zee weleer.
Dan daer valt de min wat lastigh.
| |
| |
D'allerliefste woont 'er niet.
Minnepylen zyn daer quastigh;
't Bleek aen 's Bruigoms zielverdriet.
Doch dat leet is nu vergeten.
Nu is 't vry een milder tyt.
Och, wie zou de vreugt afmeten
Die dit paer door d'aders rydt!
Die dit paer gestaêg verzelle.
'k Wensch dees Lieven duurzaem heil,
En dat druk hen nimmer quelle.
Gaet hierop, het staet u veil,
Onder Cypris vlag ten stryde;
Opdat binnen 't jaer een zoon
U stil aenlach', frisch en blyde,
Uwen zoeten arbeit kroon'
En uw luk vermenigvuldig'.
Maer hou op, myn zwaneveêr:
't Bruitsbedt wacht rede ongeduldigh,
En de Bruigom nogh al meer.
|
|
Auteursrechtvrij