Gedichten. Deel 1

[p. 216]

Mintriomf over het Huwlyk van den heere Abraham Des Amorie en jongkvrouwe Angelika Hugaert.

Langs d' oevers van het Sparen
Staen oude minaltaeren

Waerop de jeugt, in 't hart gezengt,

Geduurigh offer brengt.

Men wort op Cypris drempel
Verdrongen voor den tempel,

Byzonder als de lentetyt

Het aerdryk weêr verblyt:

Dan zwaeit men wierookgeuren;
Dan sieren d' eerste kleuren

Der nieuwe bloemen Venus beelt

Dat Mavors zinnen streelt.

D' een biedt haer godtheit musschen

[p. 217]

 

Wier gloet geen winters blusschen:

 

Een ander offert duif en zwaen,

 

Een ander mirteblaên.

 

Vrou Venus ziet beneden,

 

En loont de trougebeden:

 

Dit moedigt Haerlem, van wiens deugt

 

't Stout Damiate heugt.

 

Dus tart men door het paren

 

Den kanker van de jaren.

 

De werelt miste vaeg en ziel

 

Zoo Venus ryk verviel.

 

Maer schoon de jongelingen

 

Het outer dicht omringen,

 

Met maegden aen hun groene zy,

 

Een joffer hielt zich vry.

 

ANGELIKA weêrstreefde

 

't Vlug Kint, waervoor zy beefde:

 

Zyn wetten scheenen haer te streng;

 

Zyn gulde boeien t' eng.

 

Dit speet den kleinen vlieger,

 

En aerdigen bedrieger,

[p. 218]

 

Dies zocht hy, naer Diones last,

 

Zyn dunste pylen vast.

 

Hy dekte zyne leden,

 

En quam op 't ys getreden

 

Dat heden in de Lentemaent

 

De waterwegen baent.

 

Daer zagh hy in de reien

 

ANGELIKA geleien

 

Van haer gespeelen, onverdacht

 

Op 't Jongske dat haer wacht.

 

O Schoone, laet uw zinnen

 

Door geen bedrogh verwinnen.

 

De koude dooft geen' minnegloet.

 

Denk wien gy hier ontmoet.

 

'k Heb wel bevrooze stammen

 

Zien vatten van de vlammen.

 

Waer oit Kupido pylen slaekt

 

Wort alles heet gemaekt.

 

De Dwerg die 't al doet zwichten

 

Greep zynen boog en schichten,

 

En zondt eene aengenaeme smart

[p. 219]

 

In 't jofferlyke hart.

 

Daer vloot de fierheit heenen:

 

De strengheit is verdweenen.

 

Hier bukt eene Amazoon, gezwint

 

Verwonnen van een kint.

 

Zoo wort een hart gevangen

 

Waerop met groot verlangen

 

De jager zyne zinnen stelt

 

Terwyl het vlucht in 't velt.

 

Zoo stort somtyts gereder

 

Een worstelaer ter neder,

 

By 't stuiven van 't Olimpisch zant,

 

Door sterker overmant.

 

Wie zal nu minârts wezen,

 

En deze maegt geneezen?

 

Hier is Machaons kunst onnut,

 

Die 't gypend leven stut.

 

Daer groeien ook geen kruiden

 

In 't altytbrandend zuiden

 

Noch oost noch west noch noord, wier kracht

 

Die vreemde pyn verzacht.

[p. 220]

 

De maegt dacht om haer' minnen,

 

En noemde hem verwinner.

 

Hoe onzacht schynt het eenzaem bedt

 

Als ons de liefde let!

 

DES AMORIE quam vaerdigh,

 

En troostte haer mêwaerdigh,

 

Terwyl zyn min het woort ontfing

 

Daer al zyn vreugt aen hing.

 

Verheugde Trougenooten,

 

Nu is de bant gesloten,

 

Alleen te breken door 't gewelt

 

Der doot die 't alles velt.

 

Gezegent zy 't beginnen

 

En voortgaen van uw minnen.

 

De Rynsche nektar toon' zyn deugt

 

In deze bruiloftsvreugt.

 

Laet voor uw liefdeblyken

 

Den olm en wyngaert wyken;

 

Zoo lache een jonge zoon u aen

 

Voor 't licht der tiende maen.

Gehuwlykt den XVI der Lentemaent MDCCXXI.