Gedichten. Deel 1
(1722)–H.K. Poot–
Auteursrechtvrij
[pagina 197]
| |
Aen den Bruidegom.
Uw heil beklimt een' hemeltrap,
O NAHUIS, nu de Min, geviert in alle ryken,
't Sieraet der Delfsche jofferschap
Voor uw oprecht verzoek doet nygen en bezwyken;
Ja eene Armyde, rein van hart,
En wiens bevalligheit een snoer van violetten
Verstrekt, daer ieder in verwart,
Beweegt om u een' krans van mirten op te zetten.
| |
[pagina 198]
| |
Hoe treurde gy in druk en rou
Toen, op den groenen rant des klaeren Ryns gezeten,
U 't lot begaf der eerste trou!
Hoe liet uw predikstoel dat scheiden ieder weeten!
De huwlyxmin verzuchtte toen
En voelde een hemelsch zwaert den naeusten knoop ontbinden,
Wat most uw liefde al moeite doen
Om weder vreugt en troost voor 't eenzaem bedt te vinden!
Uw teêre spruit leed droeve schâ
En kreet om 't onbekent verlies der trouwe moeder.
Uw droomen greepen naer uw gâ.
Noit korf de kille doot een' levensdraet verwoeder.
Maer tyt en lot verkeeren 't al.
De zon breekt helder door, na storm en onweervlagen.
Hoe juichen bosch en berg en dal
Als 't guur saizoen vertrekt voor 't zoet der lentedagen!
Uw goet geluk zocht nieuwe kans;
Doch smeedde zonder vrucht de gulde huwlyxbanden,
Totdat het aen den hemeltrans
Voor u een tweede star zagh tintelen en branden.
Het wees u naer de schoone stadt
Daer Korbulo zyn volk een brede graft liet delven:
Dit Sestos sloot uw' waerden schat,
Uw Hero in zyn' kreits en hooge praelgewelven.
Men denk' hoe ge u vondt afgeslooft
Eer gy die schoone bloem in uw priëel verplantte.
| |
[pagina 199]
| |
Wat stroide uw tong al gouden ooft
Tot stuiting van den loop dier zedige Atalante!
Uw zacht gevlei won endtlyk velt:
Zoo weekt een staêge drop de noitvermurwde keien:
Zoo kan de byl door lang gewelt
Een' schaduwmilden eik van zynen wortel scheien.
Wie zou ook, straf en zonder vuur,
Den redelyken eisch van zulk een liefde weigeren,
En spotten met de minquetsuur
Van een' wiens wetenschap en deugt zoo heerlyk steigeren?
Mogt dit KORNELIA van 't hart?
O neen: zy laet gedwee het trage jawoort glippen.
Nu, Bruîgom, denk om leet noch smart.
Hoe vloeit uw zaligheit uit die koraele lippen!
Al 't koele nat der blanke Schie
Zou nu den zuivren gloet der schoone Bruit niet blusschen.
't Zweemt al naer liefde wat ik zie.
Van liefde kleeven nu haere ongeveinsde kussen.
Zoo dit haer brave vader zagh,
Die trou ten dienst der stadt zyne ampten hier bekleedde,
Hy zegende deez' bruiloftsdagh,
En schepte nogh meer vreugt in 't eeuwigh ryk van vrede.
Wat blyder feest! wat ryker lot!
'k Hoor Ryn en Maes en Schie, o NAHUIS, vrolyk zingen,
Terwyl de waere Huwlyxgodt
Uw' stam een kroon bereit van erfnakomelingen.
| |
[pagina 200]
| |
My jammert slechts dat deze tyt
Geen frisse roozen teelt om in uw zael te stroien.
De roos is 't huwen toegewydt,
Of haer die 't yzigh hart door liefde doet ontdoien.
Doch, stil: dit 's een poëtenvondt.
Men moet in dees muzyk geen bastertklanken mengen.
Een liefde, rein van aert en gront,
Kon met haer klaere vlam dees kuische harten zengen.
Maer 'k rek myn bruiloftswys te lang.
Heer Bruîgom, zie, ai zie uw lieve Bruit eens lonken.
De tulpen gloeien op de wang.
Ga heen. de flaeuwe maen is al in 't gras gezonken.
Het bruitsbedt wacht u met verdriet.
Omhels uw Lief; zoo moet' geen druk uw heil beletten,
Dat volge u waer gy balsem giet
In Sions hartquetsuur, of dondert met Godts wetten.
Verzaemt den XVIII van Sprokkelmaent MDCCXXI. |
|