Gedichten. Deel 1
(1722)–H.K. Poot[p. 189]origineel
| |
Dankoffer aen Erato.
O Erato, die, klaer van stem en edel,
Diones groote daden zingt,
En naer de maet van uw vergulde vedel
Kupidoos dartle voeten dwingt
Wanneer hy danst aen zyn vrou moeders handen;
U zy dees lofzang toegewyt,
Naerdien uw hulp my voor de felle tanden
Der bitse nydigheit bevryt.
'k Heb 's vollex gunst door uwe gunst verkregen,
En leve en zweve op ieders tong.
Elk wyst my na, en zegt, tot my genegen:
Daer gaet hy die van Venus zong.
O heerlyk loon voor zoete mymeringen!
Lof, Erato, lof lof. ik kon
| |
[p. 190]origineel
| |
Door u Godin, wat doet u t' sagen? zingen,
En voorts De zuster van de zon.
Zie: na het scheên der dikke duisternissen
Sloeg Memnons beelt geluit met klem.
Als 't u belieft verkrygen stomme visschen
Een zangerige zwanestem.
Gy zyt het die met liefelyke toonen
Uw acht gezusters overtreft.
Och kost ik u naer uw verdiensten loonen;
U, die my uit het stof verheft
En opvoert daer de Hemelgoden eeten!
Godin, indien ik eer verdien,
Dat heb ik u alleenigh dank te weten:
Dien tracht ik u thans aen te biên.
'k Zal in myn hart u hooge tempels bouwen
En dankaltaren naer uw' staet:
En jaerlyx u een' heilgen feestdagh houwen.
Ondankbaerheit is 't quaetste quaet.
|
|