Gedichten. Deel 1
(1722)–H.K. Poot–
Auteursrechtvrij
[pagina 183]
| |
 | |
[pagina 184]
| |
Vandaer beschoude hy in 't ront
Het groote werk gelyk het stont
En moedt droeg op de wacht van zoo veel strytbre koppen.
Hy zagh 'er graft en wal en poort
En straet en plein en wat men voort
Tot dienst en heerlykheit van eene stadt zou wenschen:
Maer, dacht hy, wat zyn zorg en vlyt,
Indien men dus het leven slyt?
Hoe haestigh kan de jeugt verwelken en verslensen!
Wat is het, schoon myn heerschappy
Dus toeneemt met de burgery?
Hier is een vreemt gebrek; het mangelt ons aen vrouwen.
Ai my! ik zie, verbaest en bang,
Den naderenden ondergang
Der nieuwe Tiberstadt. hoe raekt men aen het trouwen?
Dit overweegt hy in 't gemoet,
En zent hierop zyn heusche groet
En vriendelyke bede aen d' omgelege volken.
Men zocht, tot troost en kuische vreugt,
| |
[pagina 185]
| |
Hun dochters voor de Roomsche jeugt,
Maer al vergeefsch; de nyt, de nyt steeg uit zyn kolken.
't Gevreesde Rome wies te zeer.
De mingezanten keeren weêr
Met een verdrietigh neen, hun schamper toegebeten.
Toen zocht de Koning andren raedt:
Hy riep gewelt en list te baet.
Hoe kan een minziek hart zyn' lieven wensch vergeten?
Te Rome wert in dezen tyt
Een spel beraemt waerin men stryt
En loopt en paerdenment, om palm- en popelkransen:
Dit hoorden d' afgelege liên,
Die quamen om den zwier te zien
En Remus schoone stadt, zoo hoog van spits en transsen.
Ook lokt deeze aengenaeme Maer
De dochters der Sabynen daer;
Dees jofferschap vervult de markt en ruime wyken.
Het spel begon, de Goôn tot eer;
De Ridders reden heen en weêr:
| |
[pagina 186]
| |
Men liet in 't Roomsche feest Trojaensche vroomheit blyken.
Dees zit als Kastor trots te paert,
Die schynt een Herkles, sterk van aert.
Hoe nô wil Hippomeen gins iemant voor zich lyen!
Maer 'k zie zyn' snellen loop gestuit:
De Vorst verklaert de maegden buit.
Kupido grypt een' dolk, en Mars helpt Rome vryen.
Daer lagh het weitsche Ridderspel,
Besteken om het zielgequel
In 't end te lenigen door 't zoet genot der vrouwen.
Men mogt noit vreemder vryen zien;
De minnaer volgt: de maegden vliên:
Geen duiven zyn zoo schuw voor havikken en wouwen.
Nu zeg me, o Erato, hoe radt
Die schoone roof wiert opgevat
Tot schrik der ouderen, onkundigh van die treken.
Elk greep een' prooi daer 't hart naer haekt.
Zoo wert Agenors bloet geschaekt,
En Ceres weeldigh kint in lieffelyke streken.
| |
[pagina 187]
| |
De doeken waeren zeer gewilt:
Daer wert veel arbeits om gespilt.
Men zagh aen allen kant vervoeren, loopen, jagen;
Ook hoorde men een bang gekryt,
Doormengt met vloeken en verwyt:
De joffers boden weer: het wilde 'er euvel dagen.
Maer zie, hoe zoet de Min hier lacht:
Een jongeling, niet zeer geacht,
Gaet vrolyk met de kroon der maegden heenestryken:
Zyn heusch gemoet en kuische reên,
Bescheiden dienst en frisse leên
Deên haere ontsteltenis voor zyne liefde wyken.
Helpt Goôn! hoe zal de brave Helt
Zich zuivren van dit noodgewelt?
Ai, Venus, leer hem toch zyn tael in nektar doopen.
Klorinde, sprak hy, belg u niet:
Ik volgde 't geen de Min gebiet.
Laet ons slechts eensgezint op heil en zegen hoopen.
Ziet gy daer, langs die boomenry,
| |
[pagina 188]
| |
Dat poortje wel aen d' overzy
Des blonden Tiberstrooms? daer zal uw woning wezen.
Al heb ik juist geen magtigh goet,
Jupyn bemint myn vroom gemoet.
U staet, o schoone Nimf, geen ongeval te vrezen.
Maer och! die Schoonheit wort belaegt:
Een minnaersdrom bezet de maegt:
Men wil helt Martiaen dit zaligh lot betwisten:
Doch endlyk holp hem Juno nogh;
Zy leerde hem een zoet bedrogh.
Het onberaên gewelt zwicht voor verstant en listen.
Hy sprak: verdwaelde jeugt, hoe dus?
Den magtigen TALASSIUS
Komt deeze Joffer toe. dat elk zich elders wende.
Dees vondt beschermde zyne Bruit:
De minnaers zochten andren buit.
Zoo liep dit Ridderspel en Roomsch gevry ten ende.
|
|