Gedichten. Deel 1

[p. 179]

De Lente.
Aen mejoffrouwen Katharina en Debora Blokhuizen.

D'ontdooide winter vlucht naer 't noord op Jovis doemen.
De boer verlaet den haert: het vee den muffen stal.

Nu lachen berg en dal

En bosch en bron en vliet en beemt en gras en bloemen.

[p. 180]

 

D'alvoênde zomer, daer 't geluk zich aen liet binden,

 

Is ons door zoete gunst al weder toegedaen,

 

En fladdert herwaert aen,

 

Met loome vleugelen van laeuwe westewinden.

 

Nu wort het eenmael tyt de stadt om 't wout te ruimen,

 

Om 't aengenaeme wout dat, vry en ongedeert,

 

Zoo vrolyk quinkeleert,

 

En orgels hooren laet, vergult met zachte pluimen.

 

Wat dunkt u, Joffertjes, Blokhuizens eedle telgen,

 

Wilt ge in het zaligh velt den blyden voglezang

 

(Gezang behaegde u lang)

 

Eens met uwe ooren zien en met uw geesten zwelgen?

 

Wilt ge in den morgenstont eens blanke paerlen lezen

 

Van nuchtre klaverblaên of scheemrigh lindegroen?

 

Welaen: ai koomt het doen.

 

Uw minlyk wezen zal by godtheên welkom wezen.

 

Ja koomt: zoo leide ik u daer beek- en boomgodinnen

 

Een' groen fluweelen vloer bedansen, hant aen hant.

 

Neen blyft; de minnebrant

 

Wort buiten thans gestookt, daer al de dieren minnen.

 

Kupido school zich korts in lentgewas en rozen.

 

Dies, vreest gy 't Jongske nogh, zoo houdt u ongenoodt,

 

Of plukt 'er groen noch root.

 

Maer zacht, myn lier, gy doet vier schoone wangen blozen.