Gedichten. Deel 1

[p. 177]

Uchtentstont.

Aurore, die het al verblyt
Behalven ons, wat wrevle nyt

Prest u zoo vroeg te wagen?

Wilt gy de snelle morgenstar
Te rugge ryden niet uw kar

Om lieven dus te plagen?

[p. 178]

 

Wy lagen immers stil in vrê:

 

De midnacht zweeg; myn Doris mê.

 

Wat doet u dan vergrimmen?

 

Ik wed gaf 's ouden Thitons koets

 

U wat min leets en wat meer zoets,

 

Gy zoudt wel later klimmen.

 

Een jongeling hielt u gewis

 

Op 't rozendons in hechtenis:

 

Daer zou Cefael u boeien.

 

Maer, goede goden, 'k most dat woort

 

Zoo luidt niet denken dat ze 't hoort;

 

Het mogt haer bet doen spoeien.

 

En gy, myn lief, schoon 't licht alrê

 

De werelt op haer oude stê

 

Komt leveren en wyzen,

 

Wat raekt ons 's hemels wenteling?

 

Die om geen' nacht te bedde ging

 

Hoeft om geen' dagh te ryzen.