Gedichten. Deel 1
(1722)–H.K. Poot–
Auteursrechtvrij
[pagina 154]
| |
 | |
[pagina 155]
| |
Men hoorde mensch noch dier,
Geloei van koe noch stier,
Gerucht in velt noch kolken.
Het weer was zonder wint,
De hemel zonder wolken,
Diane mingezint.
De Herder, onbewust
Van alles, sliep gerust
In Latmus wilde bosschen.
Zy hielt haer zilvre kar
En hagelwitte rossen
Recht op hem aen van ver.
Haer eeuwigbleek gelaet
Wert roozigh inkarnaet
In 't nadrend nederryden.
Diones dwerg schoot straf;
Latones telg most lyden;
Zy steeg ten wagen af.
| |
[pagina 156]
| |
De bloemen aen den top
Des heuvels loken op.
De tyt scheen te verjongen.
De nachtegael hief aen.
Het wout kreeg duizent tongen,
't Geboomt veel groener blaên.
Terwyl quam Febe by
Den Slaper, dien ze bly
Toelichtte met haer glanssen.
't Gaet wel, zei zy, my leit
Aen lucht noch starretranssen:
Hier slaept myn zaligheit.
Nu scheen 't eens of 't haer speet,
Dat Jupiter dus wreet
Endymion dorst boeien
Met vaek; dan was 't weêr: neen,
Laet hier vry mankop groeien,
Het slapen sterkt de leên.
| |
[pagina 157]
| |
Dat ik naer myn geval
Nu eens een zoentje stal,
Wat was 'er aen bedreven?
Maer zoo hy wakker wort!
'k Zal 't dubbel wedergeven:
Wie doet hem dan te kort?
Zy nam hem in haer' arm.
De middernacht was warm,
En queekte lusje op lusje.
De koude Maen wert heet.
De Herder kreeg een kusje,
Hy klaegde van geen leet.
Daer hadt gy 't Saterdom
Zien nadren van rontom
Uit ruigt en wildernissen.
't Geil vier brandde onbegrenst.
't Is lichtelyk te gissen
Wat dit gebroetsel wenscht.
| |
[pagina 158]
| |
Zy schoven 't dicht gewas
Wat open: elk mikt rasch
En scharp. loopt, geitevoeten:
De blakende godin
Zal hier haer' lust wel boeten,
Zy heeft in u geen' zin.
De zoete minnares
En wakkre jagtgodes
Verloor zich met verblyen
In minsliefkozery.
Laet maegden ook eens vryen.
De vryery is vry.
In 't ende most ze heen.
Zy liet haer lief alleen,
En voer, doch traeg, van d' aerde.
Ik weet geen minnaers ziel
Die blydelyker paerde
Daer 't scheiden harder viel.
|
|