Gedichten. Deel 1(1722)–H.K. Poot– Auteursrechtvrij Vorige Volgende [pagina 159] [p. 159] Rozemonts Tovery. Gy eunjers, die, in schemerige wouden, By 't flikkeren der halve maen, U pynt, langs naere paên, Snô samenkomst te houden; Gy kollen, die op wint en bare zee Rinkinkt en danst, en na uw feesten De menschen plaegt en beeften, Ten dienst van Hekaté; Flux uit het licht der schitterende dagen Naer Plutoos donkren jammerpoel: Loopt daer in 't helsch gewoel Verdoemde schimmen plagen. Boort deur den gront naer 't heillooze ikkerhol, En bint den yzren staf der goden Van Stix aen uw geboden, Ja tovert Cerbrus dol. [pagina 160] [p. 160] Wech, zelf Medé; wech, Circe; wech, Armide: Vaert my noit stout noit reukloos toe, Opdat dees dorenroê U geenen oorlogh biede. My plaegt genoeg de strenge tovery Van een die zelf myn ziel betovert, Ontheistert en verovert, Door zoete dwinglandy. Maer wie, wie heet me u dus ten afgront dryven? Wie anders toch dan Rozemont Die 't hart van binnen wont En 't lichaem heel laet blyven? Wat wonder is 't, dat fluisterend gelol En preveltael en toverrymen De blonde maen doen zwymen? En dat een graeuwe kol De stroomen stuit, de bloemen doet verslenschen? Den mensch herschept en plompt in wee? Myn Schoone kan het meê; Zy maekt geraemt van menschen. Haer wangen, die vrou Flora siert, niet dom, Doen myn gelaet, helaes! verbleeken. [pagina 161] [p. 161] Haer zwygen doet my spreken. Haer spreken maekt my stom. Haer lachen doet my heete tranen schreien. Haer voortgaen doet my stille staen. Haer stilstaen doet my gaen. Wie zal myn wanhoop peien? Ik klaeg, ik zucht, ik steen by dagh by nacht. Ik kan haer aenschyn niet ontberen, Of zou in lucht verkeeren, Gelyk myne ydle klagt. Och! kon haer zoet gezicht myne oogen blinden; Zoo zou misschien heur aerdigh beelt, Daer Venus glans in speelt, Op my geen vatten vinden. Nu voedt haer ys myn vier, op hoop van gunst. O vreemt, o onbegryplyk wonder! Hier speelt een eunjer onder, En dit is toverkunst. Vorige Volgende