Gedichten. Deel 1
(1722)–H.K. Poot–
Auteursrechtvrij
[pagina 143]
| |
 | |
[pagina 144]
| |
Iö triomf! drie Jupiters
Viel hy te streng en sterk
In 't minneworstelperk.
Was d' onderaertsche stuurs en bars;
Een schoone Prozerpyn
Verleert hem zoo te zyn.
De Min heerscht daer de dageraet
Met gout en rozen praelt,
En daer de dagtoorts daelt,
En daer de Kreeft het zuiden braet,
En daer de koude Beer
Om 't noorden draeit, zoo veer.
Geen Herkules zich veiligh houdt,
Geen strantreus in 't gebergt,
Geen tyger, rasch getergt:
Geen leeu in 't Lybiaensche wout;
Geen dier, hoe snel en licht,
Ontvlucht den minneschicht.
Gy, nimfjes, die, daer 't alles mint,
Ook minnestuipjes krygt,
En 't hart te berste zwygt,
| |
[pagina 145]
| |
Aenbidt, aenbidt 't aldwingend Kint,
En schroomt voor ramp noch wee;
Godinnen minnen meê.
Men zegt dat Pallas eenmael deur
Haer' kristallynen schilt
't Wicht dat de werelt tilt
Bezagh, bly aenlachte, en voorts veur
Een zoete godtheit hielt
Die 't groot Heelal bezielt.
Zou moeder Venus daer omhoog
Haer' schutterlyken zoon
Op haeren elpen troon
En starrelichten hemelboog,
Licht wel ontschuilen? neen:
Daer quam al 't vier byeen.
Op eenen schoonen lentedagh
Zou 't vlugge Kint, uit min,
De gulde Mingodin
Een kusje geven, als het plagh,
Dies sprong het, des genoodt,
Op haeren zachten schoot.
| |
[pagina 146]
| |
Het sloeg zyne armpjes, teêr en malsch,
Dat schichtehandlend paer,
Met kinderlyk gebaer
Om haeren parlemoeren hals;
Maer wat men zegt of niet,
De min baert minverdriet.
Terwyl de Schutter dus goetsmoedts
Aen Venus leden hangt,
Een' kus geeft en ontfangt,
Treft eene minflits, onverhoets,
Van al die 't Jongske torst,
Diones blanke borst.
Daer schreeude ze om al 't zwalpend nat
Dat haer weleer aen lant
Te Cyprus voerde: want
Gelyk een vonk in tonder vat
Zoo vloog het minnevier
Door bloet en merg en spier.
Stroomgoden, die met scheutigh riet
Uw zilvre horens kranst,
En op week marmer danst,
| |
[pagina 147]
| |
Ment hier uw glaze wagens; ziet
Myn leet aen, zei ze, en och
Plengt hier uw kruiken toch.
Zy stiet den Vlieger van zich heen.
Och kon ze, fier van hart,
Dees nieuwe boezemsmart
Ook van zich schuppen, wel te vreên!
Och kon ze! dan, wie dien?
Wie kan dien last ontvliên?
Al reedt gy met de dagkarros
Uit Oostlants pekelmeer
In 't Spaensche zeenat neêr;
Al drukte gy, met stil gehos,
De bruine sleê der Nacht
Kupido trof de vracht.
Nu slaet vrou Venus, ruim zoo schoon,
Naerdien de min haer plaegt,
Naerdien ze liefde draegt,
Haer lonkende oogen op Adoon
Den schoonen jongeling
| |
[pagina 148]
| |
Die haer ter harte ging.
Zoo blaekte Dido naderhant
Om 't kroost van Cytheré
Dat uit de wilde zee
Aen 't gastvrye Afrikaensche strant
Belandde, door het lot,
Met Trojes overschot.
Wat Zanggodin zal my haer gunst
Nu toonen, daer ik rym,
Opdat myn geest niet zwym'?
Wie leert my zingen, naer de kunst,
Wat Pafos koningin
Al nam in haeren zin?
Juist in den derden hemelkreits
Hebt ge eene geurge streek
Die noit in klaerheit week
Voor Jovis hof, vol majesteits
En flonkrend starregout,
Van elk met lust aenschout.
Hier hadt het Cypris overdrok
| |
[pagina 149]
| |
Met sieren, tooien, kleên,
En spieglen van haer leên:
Zy poêrde 't hair, gekrult van lok,
Met stofgout, daer de zon
Geen oog op houden kon.
De drie Bevalligheden doen
Haer flux den gordel om,
Omgorden, boersch noch dom,
Wit wormgespin en root en groen:
Het Dwergje spant, niet ver,
De zwanen voor de kar.
Zoo is d' Idalische godes,
Die reeds te wagen zit,
Door zoete vlam verhit;
Ramt Mars haer dan een minnebres?
O neen. ze is, schoon 't hem spyt,
Die oude liefde al quyt.
Adonis speelt haer in het oog,
Een jager, rap en frisch,
Daer ze op verslingert is.
| |
[pagina 150]
| |
Adonis schoonheit trok en toog
Haer by zich door het zwerk.
O Min, wat zyt ge sterk!
Schoon Boomkint kende gy 't geluk
Dat u gebeuren zal
In dit gelukkigh dal!
Ik Zeespruit ben geheel in druk
En lyden en vol gloet,
Nu gy me minnen doet.
Ai zeg, stout Weiman, my, die quyn,
(Zoo moet de goê Diaen
Met jagtwinste u verlâen;
Zoo moet geen woedend everzwyn
U oit toevaren mit
Zyn blixemend gebit)
Groeit onder deze bruine blaên
Geen veltkruit dat den geest
Van mingequel geneest?
Zyn 't bloemen, Bloem der jeugt; welaen,
Rasch, breng my eene meê;
| |
[pagina 151]
| |
Maer gun me keur van twee.
Zoo sprak vrou Ericine, en blies
Uit haer' koralen mont
Een' nektardau, gezont
Van reuk, en daer de min door wies
In onzen jongen knaep,
Althans in geenen slaep.
Hy zagh 't schoon daer d'aertsprys voor groeit.
Hy zagh hier wangen aen
Die vol puikrozen staen,
Daer Hybla, daer Himet op bloeit,
Met levendiger kleur,
Met liefelyker geur.
Hy prees (tot pryzen opgewekt
Door d'edele gestalt)
't Al, daer het oog op valt:
Doch 't geen het nydigh kleet bedekt
Schat hy, vol minnepyn,
Vry schooner nogh te zyn.
De Minnares is gansch verblyt
| |
[pagina 152]
| |
In haer minzieke ziel,
Vermits haer liefde viel
Op geen' minschuwen Hippolyt,
Maer overbraven helt
Dien zoete minzucht quelt.
Zou hy ook, koel en plomp en loom,
De schoone die hy kent
Ontzeggen in zyn lent,
Zoo most hy wel een eikeboom
Of ysklip zyn, die noit
Vermurwt wort, hoe het doit.
Zy gingen in een mirtebosch
En schemerige laen,
Vol lommerryke blaên:
Hier reeg Adoon haer' gordel los,
En deê 't geen lust geboodt,
Dat Venus niet verdroot.
Daer zwom al 't omgelegen lant
In dartelheit en vreugt;
Ook rees 'er nieuwe jeugt.
| |
[pagina 153]
| |
De nimfen reiden hant aen hant,
Met moedernaekte leên,
Om dees gelieven heen.
Kupido, die op 't zelve pas
In dichte struiken zat,
Loeg in zyn vuist, omdat
Zyn moeder, door zyn schut, in 't gras
Zoo achterover lagh
Gezegen, daer hy 't zagh.
Spitsbroeders, komt 'er weêr een tyt
Dat d' aertsgodinneschaer
De knaepen hier en daer
Dus met gevouwe handen vryt;
Ik wed geen eeu van gout
By my dan achting houdt.
|
|