Gedichten. Deel 1

[p. 121]^origineel

Op het Verjaergetyde van joffrouwe Elizabeth Durven.
Voor den heer Adriaen Fyk.

'k Dacht myn Schoone, d'eer der jofferen,
Een zoet rozekransje t' offeren,

Op de feest van haer geboort':

Want de lente trok my voort,

Tot daer Floraes bloempriëelen
Roosjes teelden, malsch van stelen,

Inkarnaet en fris van blaên,

Blank met zilvren dau belaên.

[p. 122]^origineel

 

Maer wat zou ik kruit vergaderen

 

Om een Schoonheit mê te naderen

 

Op wiens kaekjes eeuwiglyk

 

Roos en leli staen te pryk,

 

Met veel levendiger kleuren,

 

Met veel liefelyker geuren?

 

Vaer dan wel, o lentegroen.

 

Wech met tuiltjes en festoen.

 

'k Wil de liefste met verblyen

 

Loof uit Pindus lusthof wyen;

 

En, magh 't zyn, dit schaemroot bladt,

 

Versch bevloeit van Hengstenat,

 

Aen het outer van haer voeten

 

(Of 't haer strafheit mogt verzoeten)

 

Offren, en myn dienstvaerdy.

 

Lenteroosje, uw jaergety

 

Komt gewis dan weder kyken

[p. 123]^origineel

 

Of gy haest zult huwelyken,

 

Of ons langer tegen zyn.

 

'k Hebbe uw deugt, myn oogelyn,

 

Reê veel kommerlyke jaren

 

Wierookgeuren op altaren

 

In myn minnend hart gebrant,

 

Hart, daer gy de kroon in spant.

 

Heeft uw jaerzon nogh maer drymael

 

Zevenwerven, sedert 't blymael

 

Dat ze op uw geboorte hiel,

 

Delf, uw wieg, met vlam van 't wiel,

 

Dat haer hemelsvlugge rossen,

 

Uit het zeenat, dal en bosschen

 

Overvoeren, bly vergult;

 

Jeugt ziet snel haer' tyt vervult.

 

Pallas wysheit, Venus lonken,

 

U van 't Godendom geschonken,

[p. 124]^origineel

 

Passen in geen eenzaem bedt,

 

Dienen verder voortgezet.

 

Had uw moeder, d' eer der vrouwen,

 

Noit uws vaders hant gaen trouwen

 

Zoo blonk, o begaefde spruit,

 

In uw jeugt haer beelt niet uit.

 

Noit zou 't goutdraet uwer hairen

 

(Die Kupidoos boogje snaren,

 

Als hy op het hagelwit

 

Van uw' maegdeboezem zit)

 

Harten vangen: en uwe oogen,

 

Die op git en glanssen bogen,

 

Echter zedigh, speelden my

 

Noit dees hartedievery.

 

Nimmer bouden uwe leden

 

Van albast de wyze reden

 

Zulk een heerelyke zael;

[p. 125]^origineel

 

En die zachte tovertael

 

Zoude uw rootkoraele lippen

 

Noit zoo honigzoet ontglippen.

 

Ging u uwe moeder voor

 

Op 't aelout heldinnespoor,

 

Pluk dan mê de vrucht van 't minnen.

 

Aertsprinsessen noch Godinnen

 

Vluchten 't kuische bruiloftsbedt:

 

Zulk een kracht heeft Cipris wet.

 

Uwe ronde en poezele armen,

 

Daer het sneeu voor zwicht, ontfermen

 

Zich des minnaers al te nô.

 

Is ELIZABETH te blô,

 

Dat ze die te geene tyen

 

Om een' bruigomshals durft vlyen?

 

Of verkeert ze in eenen steen

 

Voor oprechte smeekgebeên?

[p. 126]^origineel

 

Harde steenen krygen ooren

 

Als ze Amfions cyter hooren.

 

Dit voedt hoop. ik denk ook niet

 

Dat ge, tot Natuurs verdriet,

 

Al haer gaven smaên zult, DURVEN.

 

Dat waer levende gesturven.

 

Wat zyn schatten, wat is goet

 

Dat aen niemant voordeel doet?

 

Wat 's een roosje, noit te pluiken?

 

Dingen pryst men om 't gebruiken.

 

Kroon dan, bidde ik, aertsgodin,

 

Kroon myn min met wedermin.