Gedichten. Deel 1

[p. 115]

Ter Verjaringe van joffrou Sara van Elzen.

De Grasmaent magh voortaen wel bogen
Op lentgewas, dat ieders oogen

Een' aengenaemen wellust biedt.

Zy koomt ons frisse bloemen queeken,
En maegden, die ik bloemen reken,

Wier geur en kleur men riekt en ziet.

Zy kroont het wout met nieuwe blaêren;
Zoo ziet men d'ELZEN bly verjaren.

O Hemel, zegen dit gewas:

Maer laet ook bruiloftsmirten groeien
En maegdepallem, zoet in 't bloeien,

Zy komen licht wel haest te pas.

Zou eene maegt heur' tyt verliezen?
Zou 't in een' maegdeboezem vriezen?

[p. 116]

 

Zou SARA 't huwen eeuwigh smaên?

 

O neen: ze is (minnaers, hoopt geduldigh)

 

Haer' braven stam puiktelgen schuldigh.

 

Wie kan zich van de min ontslaen?

 

Hoe zou haer vader, die Godts kudde

 

Met zyn' betrouden staf beschudde,

 

En Kristekerkorakels sprak,

 

Zyn' yzren dootslaep voelen steuren,

 

En 't vrolyk hooft ten grave uit beuren,

 

Zoo 't minnevier haer hart ontstak!

 

O beste jaerdagh, dagh der dagen

 

Die Febus aenvoert met zyn' wagen,

 

Wees hartelyk van ons gegroet.

 

Als gy eens weêr koomt opgerezen,

 

Zal SARA vrou en moeder wezen,

 

Indien een heilwensch hiertoe doet.

Den XXIV van Grasmaent, MDCCXV.