Gedichten. Deel 1
(1722)–H.K. Poot–
Auteursrechtvrij
[pagina 33]
| |
 | |
[pagina 34]
| |
Nu verlost van 't helsch verdriet:
Tot dat hy, na 't kort verblyven,
Op den heuvel der olyven
Zyne jongste stappen liet.
Henoch hadde oprecht gehandelt,
Voor Godts aengezicht gewandelt,
En bleef nogh stantvastigh staen;
Dies de vlugge Cherubynen
Hem in 't licht der Serafynen
Voerden, boven zon en maen;
Ook Elias, die Godts winken
Volgde, zagh den aerdtkloot zinken
En al wat beneden lagh,
Want in weerlicht, vier en straelen
Voer hy naer de hemelzaelen
Daer het Helizeüs zagh:
JEZUS, boven zyn genooten
Met Godts balsem overgooten,
Klimt, in heerelyker stant,
Overlaên van starrekroonen,
Op den hoogsten troon der troonen,
| |
[pagina 35]
| |
Aen Godts ryke rechterhant.
Op de vleugels van de winden
Vaert de Troost der godtgezinden
Naer zyn eigen ryxpaleis.
Wat had 's Heilants zegewagen
Een gewicht van heil te dragen
Op die snelle hemelreis!
't Hooft der Palestynsche steden,
Hem zoo nydigh, zakt beneden
Met de kruin van Golgotha
Voor zyne opvaert, ryk van luister.
Hoe verschillen pael en kluister
Van dees glori zonder gâ!
Thabor heeft Godts Zoon, ons leven,
Met zyn schoudren opgeheven,
Daer hy blonk van straelent wit
Waerby zich de Mont der wetten
En de prins der Zienders zetten,
Maer wat haelde dat by dit?
'k Magh om d' opvaert hier vergeten
Hoe hy, vorstlyk opgezeten,
| |
[pagina 36]
| |
Eens zyne intrê deed in Stadt
Toen zyn veulen op gewaden
En gestroide dadelbladen
Stil en vreedzaem heenetradt.
Kortsontsloote hemeldeuren,
Opent u, ontsluit de geuren
Van het weeligh Paradys.
Laet den Vader, met verlangen,
Zyn' beminden Zoon ontfangen
En vereeren met den prys.
Gy, getrouwe Kristgezanten,
Die aen alle wereltkanten
's Heilants leer verbreiden zult,
Is uw Trooster opgenomen;
Daer zal weêr een andre komen.
Neemt, ai neemt een wyl gedult.
JEZUS zal ook zelf na dezen
Weêr verschynen in dat wezen
Daer hy mê naer boven vaert.
Zaligh zy, die op 't genaeken
Van zyn toekomste altyt waeken.
't Eeuwigh leven is 't wel waert.
|
|