Gedichten. Deel 1
(1722)–H.K. Poot–
Auteursrechtvrij
[pagina 26]
| |
 | |
[pagina 27]
| |
Te zien ontwaeken:
Daer hy, vereert met magt en majesteit,
Den brossen aert der zwakke sterflykheit
Van zyn gewondde en zuivre leden leit,
Door glans aen 't blaeken.
Maer gy, OUDAEN, dien ik met mynen toon
Op heden naer den ydlen grafkuil troon
Daer 't heiligh lyk van Godts geliefden zoon
In wert gezonken,
Laet u myn zang behaegen om de stof,
En noop myn vlyt, gekeert tot 's Heilants lof,
Zoo moet zyn gunst, van 't klaer bestarnde hof,
U steets belonken.
De nieuwe week schoof naeulyx, snel en vlug,
Godts rustdagh met haer vroege komst te rug,
Nadat de Vorst van 't hemelsch heir in 't stug
En hardt gesteente
Zyn dootrust nam, beklaegt met droef misbaer,
Gescheurde kleên, van stof bekroozen hair,
En jammren der bedrukte weezenschaer
Van zyn gemeente;
| |
[pagina 28]
| |
Of Magdalene en andre vrouwen gaen,
Met balsem en grafkruidery belaên,
Om zich den eisch des jongsten plichts t' ontslaen,
Het lyk ter eere,
Naer d' oude wys; maer welk een zielverdriet!
Zy vinden 't graf, doch den begraven niet;
Hoewel Godts bô haer nieuwen zegen biedt
Met haeren Heere.
Zy scheiden rasch, en spoeien zich terstont
Naer 't Elftal, zwaer van druk in 't hart gewont,
En spreken uit der Englen wissen mont
Van 's Helts herleven.
Toen Cefas dees wel vreemde maer ontfing
Liep hy naer 't graf met Jezus lieveling
Om 't waglend hart door oogverzekering
Een' steun te geven.
Hoe traeg is ook 't geloof! o Simon, kent
G' uw' meester slechts ten halven? waerom went
Gy 't oog dus laeg? na sterven en elend'
Most hy verryzen.
Gy zult, als u de wondre Pinxterfeest
| |
[pagina 29]
| |
Een nieuwe tong verschaft en hooger geest,
Daer 't oor uit al de taelen manna leest,
Hem kundigh pryzen.
Zou hy die van de hel den sleutel draegt,
En 't zwaer gebou der werelt onderschraegt,
Verrotten daer de worm het vleesch doorknaegt
Van Adams neeven?
Geenszins. schep moedt. schep eenmael moedt. hier is
Het tegenbeelt der grafgelykenis
Van Jonas en den duikelenden visch,
Naer strant gedreven.
O heemlen, ziet eens neêr. Mariaes zoon,
De rechter zelf van levenden en doôn
Staet op, en zal den hoogen starretroon
Wel haest bekleden.
Hy die het lyk van Lazarus verwekt,
Lei 't leven af, gemartelt en gerekt,
Het welk hy nu zeeghaftigh aen zich trekt
Met mogentheden.
Toen d' Englen zyn geboort' met zang en maet
| |
[pagina 30]
| |
Vereerden, en de wyze Dageraet
Drie kroonen voor hem neêrboog, onverzaet
Van 't kint t' aenschouwen,
Hoe wies de lust in ieder godtgenoot!
Maer wie zou, nu de Dooder van de doot,
Nu 't Leven weêr in 't leven treet, zoo groot
Een vreugt ontvouwen?
Daer stygt een berg ten top in Galileen,
Van Jezus korts herboren voet betreên,
Hier heene zet de leerlingschap haer schreên.
Men mogt hem vinden.
Triomf. hy kampte en strykt den glorihoedt.
Triomf. de Slang legt onder zynen voet.
Triomf. de Bruit ontfangt den vredegroet
Van haer' beminden.
O blyde tyt! o overzaligh lot!
O hemelweelde, afdaelende van Godt,
Gy doet de ziel, verknocht aen 't hoogst' gebodt,
Van blyschap schreien.
Dat keel en snaer en orgel en trompet
Hem loven die 's erfvyants magt verplet
| |
[pagina 31]
| |
En 't godtsgeslacht in zachte vryheit zet.
Gy Englereien,
Pryst hem die bukt en uit den vloekstroom drinkt,
Maer 't hooft verheft dat ryk van starren blinkt.
Dit 's blyder dagh dan die Hozanne zingt
Tot in den hoogen.
De fel verdrukte Onnozelheit, die pas,
Hoe schuldeloos, aen 't kruis geklonken was,
Ryst heerlyk als een fenix uit haere asch,
Voor ieders oogen.
Haer school, een duif die in de steenrotskloof
Den havik, graeg op weerelozen roof,
Ontweek, ziet scherp. 't schoorvoetende ongeloof
Betast de wonden.
Men ziet en hoort en voelt en kent zyn' Heer.
De Heilant leeft. hier gelt geen twyflen meer.
Zoo staet de zuil der Evangelileer
Op vaste gronden.
Al stuit dees klank op 't ongeopende oor
Des Thalmuds en snoôn Alkorans; men hoor'
D' onwraekbre tael der Heiligen die voor
| |
[pagina 32]
| |
Dees waerheit sterven.
't Natuurelyk vernuft is hier onnut.
't Oprecht geloof dat nergens suft of dut
Strekt hun alleen een onverwrikbre stut
Die 't leven erven.
Zoekt Epikuur, van ydelheên misleit,
Slechts aerdtschen lust, daer hy zyn zwynen weidt;
't Verlicht gemoet hoopt op de zaligheit
Van 't andre leven.
't Betrout op hem en 't voorbeelt dat hy geeft
Die voor ons storf en eeuwigh voor ons leeft
En om wiens stoel een heir van geesten zweeft,
Zoo hoog verheven.
Dus vlocht myn kunst, met een' te laegen galm,
Emanuël, wel waert den hoogsten psalm
Uit Davids geest, een' krans van heldepalm,
Belust op queelen.
OUDAEN, die my zoo wysselyk verplicht,
Ontfang myn bly en heilryk harpgedicht
Dat gaerne voor roemwaerder zangen zwicht
Van scheller keelen.
|
|