Gedichten. Deel 1
(1722)–H.K. Poot–
Auteursrechtvrij
[pagina 20]
| |
 | |
[pagina 21]
| |
Aen doden, die wel haest zich uit hun graven beuren.
Hier is 't heelal in last omdat zyn bouheer lyt.
Aerdbeevingen zyn reê met kraken, sloopen, scheuren,
Waerdoor de hartste rots in stukken springt en splyt.
Hier wort d' onnozelheit gemartelt en bespogen,
Getrapt, gefoolt, gesleurt, met laster, hoon en schand'.
Jeruzalem, ziet gy 't met onbewogene oogen,
Zoo hebt gy 't wrede hart van 't hartste diamant.
Snô vierschaer, berg uw hooft: Godts wraek begint t' ontwaken:
Zy stapt, zy stapt alreê met reuzeschreden aen.
Te rug, te rug; eer rug en harssenbekken kraken,
En stadt en lant in bloet en vier en stof vergaen.
O Palestyne, ryk van zalige landouwen,
O heilige Jordaen, by Godt zoo dier geschat,
Wat zult gy niet al leets en jammeren aenschouwen:
Als 't woeste heidendom in Abrams erven spat!
Als Rome, 's werelts angst, zyne adelaerstandaerden.
Op Salems vesten plant, daer Jakob binnen zit!
Als Titus met den hoef der vyantlyke paerden
Het wyngebergte schent en d' akkers, dus verhit!
Daer quam Pompejus korts, dat schrikbaere oorlogswonder,
De Joodsche hoogheit plots neêrbonzen uit heur' staet:
Nu wankt 'er eene roê, daer leit gansch Isrel onder.
Wie schultvry bloet vergiet wet Godts gewissen haet.
O tempel, o altaer, daer d' offervieren branden.
| |
[pagina 22]
| |
Als Levi rammen slagt! o bondtkist, heiligdom,
Neemt afscheit altemael; uw avont is op handen.
Ik keer my naer het kruis des veegen Heilants om.
Met oorlof, Goël: 't zy uw' hoogen naem ter eere
Dat ik myn lykcimbael en martelsnaren stell'.
Och, dat uw goede geest my zuivre klanken leere!
Zie hoe ik my verneêr voor uwe voetschabel.
De donkre nacht wert dagh toen JEZUS wiert geboren.
De lichte dagh wort nacht nu 't licht der zielen scheit.
Nu kan men op zyn felst den schorren donder hooren,
Den scherpen blixem zien van 's Hemels grimmigheit.
Wie zagh oit zoon dus met zyns vaders toorn verladen?
Hebt vrinden zonder tal; een vader is een vrint.
Hier wort natuur verkracht, trots d' allertaeiste draden.
Hier woet Godts wraek op zyn onschuldigh eenigh kint.
Dat koomt van borg te staen, wanneer de schuldnaers falen.
Rechtvaerdigheit eischt juist voldoen van alle schult.
Ga, zeg voor iemant nu; maer denk vry op betalen.
Zeg liever, zeg rontuit, dat gy betalen zult.
't Was Adam die Godts wet verschupte met zyn voeten:
Toen quam de Middelaer, en stelde zich te pant.
Was dat een euveldaet om aen het kruis te boeten?
Ryk Godt, hoe smoort uw min als uwe gramschap brant!
Wat letters zie ik daer de Joôn zoo tegen schreeuwen?
Dit is de koning van 't ontelbaer Joôngetal.
Ja koning. zet 'er by: de Godt der endlooze eeuwen,
| |
[pagina 23]
| |
Wiens onverwrikbre troon noit schokte of schokken zal.
Zwyg, Judaes vorstestam, van pratte leeusbanieren.
Klim nu uw' troon langs zespaer goude leeuwen op.
Hy viel, maer deze Leeu zal zynen schepter zwieren
Gestadigh, oost en west, van d' aerd' tot 's hemels top.
Hy schraegt de heerschappy van alles met zyn schouderen.
Hoe overtreft zyn staf den staf van Salomon!
Zyn bloeiend ryk zal noit verdorren, noit verouderen,
En 't strekt zich wyder uit dan d' omloop van de zon.
Bespot geen doornekroon, geen blinkende gewaeden,
Geen' rieten staf: zie toe. d' Almagtige zal hem
Met starreglans bekleên, met zonnegout beladen,
En toonen dat 's Helts duim den hemelstaf beklemm'.
Maer welk een zinkent lot! zyn loove ziel gaet glippen:
Hy neigt 't gezalfde hooft naer d' afgepynde borst:
Hy blaest den jongsten aêm uit zyn gewyde lippen:
Het drooge moede hart verstikt van pyn en dorst.
Met duizent angsten, elk bequaem een borst te matten,
Al was ze van metael en yzer, heeft te nacht
De Helt gestreên, eer hem d' ontmenschte monsters vatten,
En hechtten aen dit hout, daer 't lyden is volbragt.
Ween, hemel, aerde, ween. weent, mans, weent, vrouwen, kinders,
Ween, al wat weenen kan, uw schepper is ontschept;
Uw vader is vermoort. wat naekt u niet al hinders,
Nu gy uw' trooster mist, nu gy geen' JEZUS hebt?
| |
[pagina 24]
| |
Hy was de schoonste ver van d' allerschoonste menschen,
Wees 's levens heirbaen met zyn leven aen en leer,
En was de liefde en luft van hun die naer hem wenschen.
Men trof zyn wezen met geen Cherubyneveêr.
Doônwekker, duivlezweep, wynschenker, ziektverdryver,
Ooröopner, oogenlicht, tongslaker, kreuplenschoor,
Brootdeeler, visschrenluk, zeetreder, wintbekyver,
Waer vliedt gy, zielenheil, elx nut, al 't aertryk door?
De Herder is gegaen. wee ons. wat banger vrezen!
'k Zie 't watertandend heir der wolven op de been.
D' Aertsherder is gegaen. goê Raetsheer, magh het wezen,
Bestel hem toch een graf; ocharm, hy heeft' er geen.
Breng wat graflinnen aen (dat u Godts gunst bedouwe)
Van 't hagelwitste toch dat eenigh lantschap geeft.
O welgodtvruchtigh Heer, het lyk is 't waert in trouwe:
Daer heeft geen vuile vlek zyn leven aen gekleeft.
's Mans arremoetje wort van beulen en soldaeten
Geplondert, gevrybuit. de taerling deelt zyn kleet.
Hem wort geen dexel voor het naekte lyf gelaten,
Die onze naektheit eens zal dekken buiten leet.
Dus vaert de ryke voogt van hemel, aerde en stroomen,
Die 't al en niets bezit, naer 't holle grafgesteent:
Dat zien met derenis de bergen, velden, boomen,
En d'overdroeve schaer die haeren Heer beweent.
De heilzon gaet op 't laegst. 't is winter voor de zielen.
Men gruwt voor hagel, sneeu en buien, slagh op slagh.
| |
[pagina 25]
| |
Och! klimt ze weêr omhoog met haere goude wielen
Zoo brengt ze ons voor gewis den blysten lentedagh.
Wech, Judas, gy verriedt uw' meester en uw' hoeder.
Wien hebt gy, u of hem, nu 't meeste leet berokt?
Koom, Elleftal, wees bly met uwen Godt en broeder.
Het schreien heeft zyn deel. 't is lang genoeg genokt.
Juich, al wat juichen kan. zing vrolyk op en helder.
De hel is overmant en zielendwinglandy.
De Nachtvorst legt geboeit in zynen donkren kelder.
De Doot ontbeert haer' pyl. zing vrolyk op en bly.
De Helt gaet heen, maer neemt zyn haters op de tanden:
Hy vecht en sneeft en blyft verwinner in het velt.
Hoe bleek ziet d' afgront met zyn zwarte stookebranden
Nu koning JEZUS hen beperkt en palen stelt!
Juich, al wat juichen kan: de Heilant zal verryzen;
Spyt wachters om het graf, en zerken die 't beslaen.
Men zal in 't kort hem met triomfgezangen pryzen.
De dagtoorts zinkt in zee om klaerder op te staen.
Mael nu Emmanuël met roode en witte verven:
Hy heeft het leet bezuurt en zal de glori erven.
|
|