Dichter en boer. Hubert Korneliszoon Poot, zijn leven, zijn gedichten

[p. 424]

[Lijk- en grafdichten]

Op de dood van mijn dochtertje. Dit gedicht was volgens Spex ‘de laatste snik’ van Poots poëzie. De geboorte- en sterfdata van het kindje zijn niet teruggevonden, maar Spex vermeldt wel dat ze ongeveer vijf maanden voor de dichter is gestorven. Dat brengt ons dan naar juli 1733. Het gedicht is geïnspireerd door Vondels ‘Kinder-lijk’ (wb iii, p. 388) op de dood van zijn zoontje Constantijn, maar verschilt daarvan door de persoonlijke toon en de aandacht voor de subjectieve aspecten van het gebeuren. Zie Inleiding p. 75-76.

Op de dood van mijn dochtertje

Jakoba trad met tegenzin
ter snode^* wereld in;
en heeft zich aan het end geschreid,
in haar onnozelheid^*.
Zij was hier nauw verschenen,
of ging, wel graag, weer henen.

De moeder kuste 't lieve wicht

voor 't levenloos gezicht,
en riep het zieltje nog terug:
maar dat, te snel en vlug,
was nu al opgevaren
bij Gods verheugde scharen^*.

Daar lacht en speelt het nu zo schoon,

rondom de hoogste troon;
en spreidt de wiekjes^* luchtig uit,
door wee noch smart gestuit.
O bloem van dertien dagen,
uw heil verbiedt ons 't klagen.

* boze

* onschuld

* engelen, volgens de gedachte dat een zalige afgestorvene een engel werd

* engelenvleugels