19
Dat se dêr leit op wyt satyn, oan alle kanten yn 'e kiste omjûn fan it sêfte, glêde guod dat, as se der wat fan meitsje wollen hie, ûnder de naaimasine trochglydzje soe, lestich om te stjoeren. Sa ferbynt Geke wat is mei wat west hat. Naaien hearde by Maart, se koe toverje mei de naaimasine. Se hat lang lyn har troujurk makke, fan feestflewiel.
Geke sit op 'e foarste rige yn tsjerke en der komme har ûnder it oargelspyljen ûnferwachte, âlde bylden yn 'e holle foarby. De bekenden dy't har in hân jouwe of tútsje, famylje, âlde buorlju dy't se yn gjin jierren sjoen hat, skowe as grize skimen by har lâns. Oan 'e iene kant fielt se har ferbûn mei al dy minsken, mei Janny, Aukje en mei heit, mar oan 'e oare kant hat se har noch net earder sa allinnich field.
Se fielt har weak yn 'e knibbels, as soe se samar yninoar sakje kinne. Tagelyk fernimt se in krêft fan binnen dy't se noch net earder field hat. Ek al wienen de rollen de lêste jierren omdraaid, mem hie der altyd west, wie it net lyflik dan dochs yn har holle. Doe't mem har hân net mear nei har útstekke koe, die sy it nei mem. Salang't Geke libbe, hienen se ferbûn west. Foar it earst moast se no mei losse hannen, en se kin it. Sûnder mem. No binne se lykweardich, is sy it bern net mear en mem ek net.
Fan har plak ôf kin se krekt Maart har noas sjen, dy't boppe de râne fan 'e kiste útstekt. Se soe dêrhinne rinne wolle, har wangen noch ien kear streakje, al hat se dat de ôfrûne dagen withoefaak dien, har trui noch ien kear straklûke, de spjelde dêrop noch in slachje ferskowe. Kâlde kofje, tinkt Geke ûnwillekeurich glimkjend, dy hat se genôch dronken om der no sa kreas by te lizzen. It wie ien fan har sechjes, dat in minske fan kâlde kofje moai wurdt nei de dea.
Auteursrechtelijk beschermd